Vandaag een lummeldag in Nha Trang voor ons twee'n. De markt bezoeken (petje en fruit kopen), de boulevard aflopen en wat rondkijken. En prima lunchen. Curry en fruit-shake. Verder wat bij het zwembad lezen. In Nha Trang is niet veel te doen. 's Avonds pizza eten in het tentje waar we gisteren een afzakkertje hadden genomen. Heerlijk, even geen rijst en wel uitstekende bediening. Afsluiten met chocolademousse, espresso, amaretto en sigaar. Heel Vietnamees allemaal.

Vandaag is het de vijfde Tet-dag. Veel zaakjes zijn nu dicht omdat vandaag handel drijven ongeluk zou brengen. Reizen brengen ons geen ongeluk, wel veel moois. Het wordt namelijk weer een busdag. We gaan naar Quy Nho'n, een overnachtingsplaatsje aan de kust.

's Ochtends bewonderen we mooie vissersboten en de Ponagar Cham Torens. Op weg van de vissersboten naar de torens, lopen we langs een vrouwtje die mensen om zich heen heeft verzameld: er wordt gegokt. Wat voor spelletje er wordt gespeeld weet ik niet, maar Johan heeft het snel door. Hij blijft maar winnen. Totdat hij alle winst in ''n klap verliest. De torens zijn mooi en gelukkig nog goed bewaard gebleven. Dat kan niet van alles gezegd worden: er zijn heel wat historische gebouwen weggebombardeerd door de Amerikanen. De torens zijn in gebruik als 'offer/bid'-plek: een vrouw raakt een beeld aan en strijkt vervolgens over haar kind en zichzelf. Een soort ritueel voor geluk.

Saai voor de lezer, maar alweer een lunchstop aan wonderschoon strand. En wederom lekker zwemmen. Het leven is zwaar :-)

Het landschap is bergachtiger dan gisteren, met adembenemende blikken op kust en zee en diverse stops: om een trein te bewonderen, buffels en graven (met Swastika's, als symbool van kracht en geluk). Onderweg zien we ook veel Pho-bordjes. Pho is het nationale soepgerecht. De meeste Vietnamezen beginnen de dag met Pho. Je kunt het overal krijgen en in allerlei variaties: met vlees, vis of groente.

Ons hotel in Quy Nho'n ligt aan het strand. Prachtig! 's Avonds amuseren we ons tijdens het eten weer met Max en Cobie. Max is van Indonesische afkomst en ontwikkelt inkt. Cobie verzorgt demente bejaarden. Beide zijn eind 40. En hebben veel gevoel voor humor.

We vertrekken weer eens lekker vroeg, 7.00 uur. Ach ja, je moet er wat voor over hebben. Dit keer gaan we op weg naar Hoi An, een stad net iets onder het midden van Viet Nam.

De tocht wordt gelardeerd door leuke verhalen van gids Tai Do (lid van de communistische partij, maar met veel gevoel voor humor). Mannen op hogere leeftijd zouden vaak een langere baard hebben (nog niet zoveel gezien, maar a la). Snor en baard zouden gewenst maken bij vrouwen. De trots van de vrouwen zouden de borsten zijn. Sommige bergbewoonsters zouden geen bh dragen en de borsten zelfs publiekelijk tonen. Tai Do kent zelfs een paar woorden Nederlands: 'Lekkere tieten'. We kunnen onze oren niet geloven, maar moeten er wel erg om lachen.

Onderweg stopen we bij een rijstveld om vrouwen aan het werk te zien tijdens het herplanten van rijstplantjes. Het zijn meestal vrouwen die op het land werken. Ze vinden het wel grappig dat wij toekijken en laten zich graag fotograferen. Een jongetje van vijf -dat naast zijn moeder staat die vlakbij het rijstveld woont- heeft nog nooit een blanke gezien. Dat maken we wel vaker mee.

Tai Do vertelt ook wat over zichzelf. Hij heeft Engels gestudeerd, maar wilde geen leraar worden. Dus werd hij gids. Zo kan hij veel reizen en zien. Met andere culturen in aanraking komen is jezelf verrijken volgens hem. Mooi gezegd.

Op weg naar ons bezoek aan My Lai komen we eindeloze rijen schooljeugd tegen. De school is net uitgegaan. Allemaal in uniform. Meisjes in witte jurken -wit is de kleur van de onschuld- en jongens in wit overhemd en blauwe broek. Al minder onschuldig?

My Lai zal sommigen nog wel wat zeggen. Te My Lai vermoorden de Amerikanen in 1968 ruim 500 (oudere) vrouwen, kinderen en baby's. Omdat ze Viet Cong zouden zijn (wapens werden er nooit gevonden). In het museum zien we foto's van mensen die net voor hun dood waren gefotografeerd. Je ziet de angst in de ogen. Ter plekke spreken we een oud vrouwtje, ''n van de overlevenden. Ze heeft al haar familie verloren en moet op hoge leeftijd werken voor de kost. En dat in een land waar familie zo belangrijk is. Zeer aangrijpend. We geven haar wat geld.

Na nog een bezoek aan een rijstveld -waar de rijstplanten handmatig worden geoogst en de rijst vervolgens van de plant wordt gescheiden- en een bronsmakerij, komen we in Hoi An aan. In ons eerste echte mooie hotel. Overigens een ander hotel dan gepland, zoals met de meeste hotels tot nu toe. Tet heeft veel in de war geschopt.

Later op de avond amuseren Erik en ik ons prima tijdens het diner in een leuk tentje. We zitten buiten op een bankje naast elkaar en genieten van wat langsloopt in de straat. En van het eten natuurlijk. Inclusief de fles rode Delatwijn die we met ons twee'n soldaat maken. Delatwijn is een huisproduct van Viet Nam. Best aardig. En van het personeel natuurlijk weer de gebruikelijke vraag 'Are you married?'