Als eerste -oftewel Gelukkig Nieuwjaar- gewenst. We gaan vandaag op weg naar Can Tho. Een relatief grote stad (200.000 inwoners) in het Zuiden. De busrit begint met een leuke geschiedenisles van onze Vietnamese gids Njey. Maar daarover meer verderop. Van Njey krijgen we namens de busmaatschappij ook een envelopje met 'geluksgeld'. Het is immers nieuwjaarsdag.

Wellicht dat het geluksgeld is gaan werken, want onderweg komen we een Cao Dai tempel tegen. Hier kunnen we wel naar binnen. Het is een kleine, erg kleurige tempel. Zo veel kleuren dat het glazuur van de tanden afspringt. En met Swastika's (ze zijn identiek aan Hakenkruisen, maar hebben een veel oudere historie en een geheel andere betekenis). Na zoveel geluk past een koffiestop. Even lekkere ijskoffie in een hangmat bij een Vietnamees 'wegrestaurant' (moeten we ook op zolder hebben, de hangmat!).

Verder onderweg meer mooie verhalen (niet altijd even makkelijk te verstaan overigens. Njey praat nogal zacht en verzoeken om harder te praten brengen slechts tijdelijk verlichting). Zoals dat het in Viet Nam gebruikelijk is dat ouders op het 'eigen' land worden begraven. Eens in de zoveel tijd wordt het land echter herverdeeld -het is en blijft immers communistisch- en dan kunnen paps en mams in ''n keer op het land van de buren liggen. Geen nood, de graven zullen nooit worden weggehaald. Not done in dit land van voorouderverering!

Na het bezoek aan de Vinh Trang Pagode staat een lunch op het programma. Reisgenoot Joep kiest aal. Die krijgt hij natuurlijk eerst levend te zien, daarna gebakken. Het schijnt te smaken. De opstaande vissen die diversen van ons bestellen ook. Wij zijn saai en beperken ons tot hot pot. Wel lekker.

De reis gaat door een vlak landschap met rijstvelden, riviertjes, 45 bruggen en veel huisjes langs de weg. En veel zwerfvuil. Huizen worden tot aan de stoep schoongemaakt. Daarna is het aan de overheid. En natuurlijk veel brommers en vlaggen. Vlaggen is verplicht tijdens Tet. Bij afwezigheid volgt een boete!

Na aankomst in Can Tho reppen Erik en ik ons naar een moderne Khmer tempel. Naar het schijnt de enige bezienswaardigheid hier, op de boulevard na dan. Daar geraken we in gesprek met een monnikleerling. En komen erachter dat het hier gebruikelijk is om voor een tijdje monnik te worden zodat je van gratis huisvesting en eten bent voorzien als je ver van huis wilt studeren.

Onze hotelkamer biedt een sprookjesachtige blik op de Mekong rivier en de aanliggende boulevard. Daar snellen we na het tempelbezoek dan ook naar toe. Er wordt veel geflaneerd. Iedereen is op zijn nieuwjaarsbest. Alleen Ho Chi Minh -de vader des vaderlands, ook wel ome Ho genaamd- flaneert niet meer. Maar ja, wat wil je als je al tientallen jaren als standbeeld staat. Ik het hotel heeft Ome Ho trouwens een speciaal hoekje: een klein beeldje van hem waarbij offertjes kunnen worden gebracht. Terug naar de boulevard. Op een bepaalt moment probeert een jongetje ons noten te verkopen. Neen, we willen niet. Later komt hij terug en pakt het anders aan. What is your name? How old are you? We besluiten hem te belonen en noten te kopen. Vraagprijs 5000 Dong voor een zakje vinden we te veel. Tegenbod: 2000. Hij: 4000. Wij: 3000. Ok. Betalen we met 2x2000, heeft hij natuurlijk geen 1000 terug. Slim kreng. En de noten kosten vermoedelijk maar 2000, want daar heeft hij meerdere briefjes van. Ondertussen heeft zich een kinderschare om ons heen verzameld. Die met elkaar aan het oefenen is met 'How old are you?' en met ons op de foto wil.

Het avondeten met de gehele groep brengt weer wat bijzonders. Sommigen van ons proberen slang. Ik proef een stukje mee: het smaakt naar taaie kip. Erik heeft lekkere soep met allemaal kleine visjes. Nog van ingewanden te ontdoen, dat wel. Mijn gebakken pompoenbloesems smaken uitstekend. Evenals het zoute en scherp gekruide rundvlees. Naderhand lopen we met Cobie, Max, Menske en Piet de boulevard af en kopen allerlei soorten onbekend fruit. Ik weet niet wat ik allemaal heb gegeten, maar het was erg lekker.

Viet Nam is lang door anderen bezet geweest. Het Noorden heel lang door de Chinezen, zo van 200 v Chr. tot 900 na Chr. (en nog wat losse periodes erna). Het Zuiden door het Cambodjaanse Khmerrijk (dat rijk viel zo rond 1350 uiteen). En het Midden maakte een lange periode deel uit van het Champarijk (aardig detail: bij de Cham zoeken de vrouwen een man uit). Later werd het gehele land bezet door de Fransen (1860-1954) en tijdens WO II door Japan. En zoals bekend hebben de Amerikanen in het Zuiden gezeten. In zijn lange bestaan heeft het circa 16 'Vietnamese' dynastie'n gekend. Sinds de communistische machtsovername in 1976 is het weer ''n land.

Jippie, we mogen weer vroeg op: 6.00 uur. Na het ontbijt stappen we met ons 22-en in vijf bootjes voor een tocht over zijriviertjes van de Mekong. Wauw! Wat een genot voor het oog: huisjes langs de riviertjes, bootjes waar mensen op leven, mooie natuur. Niet alles is overigens even romantisch als het lijkt. De huisjes zien er armoedig uit. Wel hebben ze allemaal een Tv-antenne. Het leven op boten is erg simpel en primitief. En leefomgeving is niet altijd even hygi'nisch: veel afval in het water.

Onderweg stoppen we bij een farm met 1 ha. rijstveld en 1 ha. aan fruitbomen. We krijgen een rondleiding en allerlei soorten fruit te proeven. Herkenbaar zijn: mango, ananas, watermeloen, melkappel. Vele andere soorten zijn nieuw en de namen ervan weet ik niet. Bij het fruit wordt slangenwijn geserveerd (=vloeistof uit een vat met alcohol en -dode- slangen). Een nieuwjaarsborreltje namens de zaak als het ware. Smaakt prima. Wel wat vroeg in de ochtend, maar a la. De floating -groente en fruit- market (op allemaal bootjes) aan het einde van de boottocht is helaas gesloten vanwege Tet.

Na deze fantastische tocht maken we in Can Tho een staaltje van Vietnamese flexibiliteit mee. We willen ergens met ons twee'n lunchen, maar gaan ergens zitten waar ze alleen drinken verkopen. Geen nood: er worden menukaarten van het zaakje ernaast gehaald. Iedereen blij. De lunch -gebakken Mie met groente- mag zo nog een keer worden geserveerd. Jammie. Net als de Papaya-shake overigens.

In de middag vertrekken we weer naar Sai Gon. Niet zomaar natuurlijk: we worden in brommertaxi's naar de haven van Can Tho gereden. Een brommertaxi is in dit geval een tweedelig vehikel: een brommer met erachter een wagentje waar je met zijn vieren in kunt. Wel wat krapjes, maar erg leuk. Bij de haven weer op de boot en daarna met de bus naar Sai Gon. Daar gaan we vroeg eten, in wederom hetzelfde restaurant. Klantenbinding.

Vandaag vertrekken we vroeg naar de volgende bestemming: Nha Trang. Deze stad ligt aan de oostkust. Het vertrek is alleen iets later dan gepland. Voor het ontbijtpersoneel is 6.00 uur echt iets te vroeg. Om 6.15 uur verschijnen ze en moeten vervolgens flink aanpoten. Totale stress. Amusant.

Onderweg weer veel te zien en vele verhalen. Het nationale bier heet 333. Omdat 3+3+3=9 en dat is een geluksgetal. Viet Nam is een smeltkroes van 54 'minderheden', exclusief de Viet die 85% van de bevolking uitmaken. Het land leeft vooral van de rijstbouw en is op dat gebied de 2e exporteur ter wereld.

In Viet Nam is familie erg belangrijk. De oudste zoon heeft als plicht om de ouders te gedenken. Is deze zoon er niet meer, dan is het aan de jongste zoon. Zijn er geen zonen, dan is het aan de oudste dochter. Maar dan is er wel speciale toestemming nodig van een monnik. Tenminste, als je Boeddhist bent. Op het platteland leven vaak wel 4 generaties samen: the more the merrier heet het hier. En ze hebben veel gezegdes. Zoals: Vienamese like Chinese food, French houses and a Japanese wife. Nogal man geori'nteerd.

Het landschap waar we door reizen is afwisselend. Dorpjes met veel kleine nijverheid (supermarkten kennen ze hier nog niet) -alhoewel iets rustiger vanwege Tet- en loterijverkopers (voor geluk! De gelukskleur hier is geel. Bij de Chinezen rood), kerken en later heuvelachtig, rijstvelden, zoutwinningbassins en ook de zee! En natuurlijk veel lawaai. Vietnamezen houden van (heel) veel lawaai: toettoettoet van brommers (10 miljoen) en auto's, luid aanstaande tv's en veel muziek. Dat laatste soms meerdere soorten door elkaar, zoals tijdens de koffiestop.

We lunchen op een idyllisch plekje (gebakken groente met veel knoflook!): direct aan zee. Prachtig. En nog tijd om even een duik te nemen ook. Zalig water. Later in de middag volgt een bezoek aan de Poklongarai Cham torens. Torens vanuit de Cham-periode en gebouwd in circa de 13e eeuw. Champa was een koninkrijk van circa 200-1820 (het verval zette echter al in 1471 in toen de Viet het Champarijk geleidelijk vanuit het Noorden begonnen te veroveren). Champa lag grofweg in het midden van het huidige Viet Nam. Cham zijn van Maleis-Polynesische afkomst. De torens zijn schitterend en bevatten veel hindoe'stische elementen.

Na 12 uur reizen arriveren we om 18.30 uur in Nha Trang. Ondanks de vertraging precies volgens planning. De chauffeur zal wel de maximumsnelheid van 50 km p/u (op nationale snelweg nr. 1) hebben overtreden. Samen met twee van de groep -Cobie en Max- gaan we eten. Leuke gesprekken, vooral over hoe elkaars leven eruit ziet. Zo leuk dat we pas laat in de gaten krijgen dat een uur op soep wachten wel erg veel is. Ze zijn onze bestelling vergeten. Lekker eten, lousy bediening. Geen ongebruikelijk combinatie hier. Afsluiten doen met een afzakkertje elders. Prima amaretto hebben ze hier! Past goed bij een espresso en een sigaar. Tijdens de borrel zwichten we voor het ansichtkaartenverkopertje. Een jong jochie. 50.000 Dong voor tien kaarten vinden we wel wat veel. Voor dat bedrag willen we 30 kaarten. Later blijkt dat 10.000 Dong per 10 normaal is. Tja, als toerist ben je hier toch een wandelende geldbuidel en ze weten te onderhandelen (of wij niet, het is maar hoe je het bekijkt).