Als allereerste natuurlijk: Gelukkig Nieuwjaar! Het is hier sedert 16.30 uur (11.30 uur Nederlandse tijd) namelijk Nieuwjaar (2004 of 2547, afhankelijk van de gehanteerde jaartelling).

Vandaag hebben we de gehele dag voor onszelf op het Don Khong eiland. In de ochtend doen we wat vrijwel iedereen van de groep doet, er is ook niet veel anders te doen, een rondje eiland per fiets. Mooie tocht van zo een 40 kilometer. Langs rijstvelden, schooltjes, dorpjes (veel bouwactiviteiten. Oud en nieuw -hout en steen- naast elkaar), over paden achter huisjes langs. Waarvan we ons af en toe afvragen: hoe komen we er in hemelsnaam weer vanaf. De door onszelf ge'nstalleerde luidspreker -met bandje- en het ge'nstalleerde zwaaiende handje doen hun werk: Sabai dee en zwaai, zwaai. Kinderen blijven namelijk in ons ge'nteresseerd. We zijn weer de plaatselijke attractie.

Het is ook doorfietsen geblazen. Het is namelijk bloedheet aan het worden, ook al is het bewolkt (de nacht ervoor heeft het fors geregend). En de zon prikt op de huid, terwijl de zonnebrandolie aan het verdampen is. En de fles met olie natuurlijk in het hotel vergeten. Verder doen de knie'n wat zeer, aangezien onze huurfietsen van het formaat 'net iets te groot voor kind' zijn. Onderweg komen we Sjonnie en Anita nog tegen. Grapje. Het zijn Jan en Corrie op een brommertje. Koddig gezicht.

In de avond maken Erik en Corrie het wat laat. En op een bepaald moment ook veel kabaal. Het blijkt dat de centrale deur van ons hotel reeds is gesloten. Corrie kan er niet meer in. Ons deel van het hotel heeft daar geen last van. Uiteindelijk lukt het -nadat de helft van ons reisgezelschap is gewekt- om via een balkon op de 1e verdieping het hotel in te komen. De volgende ochtend zal ze zich schamen.

Jan was tijdens het ontbijt niet erg geamuseerd door Corries avontuur. Hij laat dat ook fijntjes blijken: 'Waar had je ook al weer het reglement gelezen waarin stond ...'.

Vandaag gaan we op weg naar Pakxe. De bus moet dus weer op het kleine pontje. Dit keer minder problemen dan op de heenreis. Onderweg bezoeken we de overblijfselen van de Khmertempel Wat Phou. Erg mooi en indrukwekkend gelegen tegen een hoge heuvel. Het ligt overigens aan de andere kant van de Mekong, dus weer op een pontje, daarna met een tuk-tuk-busje. Vele verschillende soorten pontjes zien we. Allemaal even ingenieus gemaakt. Vaak van meerdere kanoachtige boten met een soort vlonder erbovenop.

Onderweg naar Pakxe stoppen we ook nog even bij een rustplek voor bussen. Veel 'vleesvrouwtjes' komen gelijk op de bus af: snacks in de vorm van gebraden kip, sprinkhanen en wat dies meer zij worden aangeboden. Erik lust wel een sprinkhaantje. Ik bedank. Bij vertrek moeten we enige minuten wachten. De oorzaak hiervan is en meisje dat midden op straat gaat liggen en hysterisch schreeuwt dat ze dood wil. Wellicht liefdesverdriet. Schijnt hier geen ongebruikelijke uitingsvorm van emotie te zijn.

Overnachten doen we in een tot een hotel omgebouwd voormalig prinselijk paleis. De Vipkamers zijn inderdaad prinselijk, maar helaas reeds verhuurd. Wij moeten met wat eenvoudigere kamers doen. 's Avonds lekker decadent met ons vieren in het hotel eten. Met wijn. Laotiaanse rode wijn. En een vorstelijke bediening. Ongekend. Voor $ 40 gegeten met ons vieren (meestal eten we voor enkele $-ers p.p.)

Hier en daar is al wat geschreven over sommige groepsleden, maar nog niet veel. Met wie reizen we eigenlijk? De groep bestaat uit 11 personen, inclusief reisleider Sjon. Over Sjon is al het een en ander gezegd. Sjon groeit in zijn rol als reisleider. Ofschoon hij er niet veel zin in leek te hebben, amuseert hij zich gaandeweg volgens mij wel. Achter de schermen regelt hij veel, al doet hij er nonchalant over. Gevoel voor ironie kan hem niet worden ontzegd. Eerder heeft hij er wat teveel van. Regelmatig doet hij wat lacherig over allerlei zaken. Maar daarachter gaat een gevoelige, vriendelijke en slimme (begin) vijftiger schuil. Een man die twee jaar gelden zijn vriend heeft verloren bij een brommerongeluk. Sjon is van huis uit bioloog en nu al jaren schrijver. Met een fascinatie voor slangen.

Vriendenstel Vera en Nico, beiden begin zestig. Op weg naar hun pensioen. Vele jaren hard gewerkt in hun bollenbedrijf, dat ze nu proberen te verkopen. Ze genieten van het reizen en van anderen. Beiden zijn behoorlijk erudiet. Bij Vera merk je dat al snel, bij Nico kost dat wat meer tijd om erachter te komen. Ze geven elkaar de ruimte en zijn erg vriendelijk.

Echtpaar Chris en Suzanne. Beiden in de zestig. Hij is marinier geweest. Ze hebben op verschillende plekken in de wereld gewoond. Suzanne is van Indonesische afkomst. Ze mengen zich weinig met de rest van de groep, maar trekken meer z'n twee'n of met dochter Rose (achter in de veertig) op. Deze drie eten meestal gemeenschappelijk aangevuld met Bep (halverwege de zestig), de enige single in de groep. Rose en Bep trekken overdag vaak met elkaar op. Deze vier hebben we niet echt leren kennen. Chris is ogenschijnlijk niet zo spraakzaam, maar heeft bij tijd en wijlen wel zijn mening gereed. Vaak in de orde van 'wat ik niet ken, ...'. Suzanne is wat spraakzamer. Rose lijkt stil, maar schijn bedriegt. Ik heb haar een keer uren met een wildvreemde zien praten. Bep is de ervaren reizigster. Heeft reeds veel gezien. De reden dat we niet zo in gesprek komen met deze vier moet vermoedelijk gezocht worden in het eerste (en laatste) gemeenschappelijk diner op dag 4. Veel discussie over normen en waarden en over (on)veiligheid in Nederland toen. Chris en Suzanne wilden er toen niet aan meedoen en Rose luisterde vooral. Bep had een duidelijke mening, die afweek van de rest van de deelnemers aan de discussie. Maar wellicht is dit te ver gezocht en is het meer een kwestie van elkaar minder liggen.

Bij het ontbijt hoor ik van Jan dat hij nog een biertje had moeten betalen van het diner van gisteren. De receptie had hem gisterenavond na het diner namelijk gebeld dat hij vergeten was een biertje af te rekenen. Ik begin na dit verhaal van Jan hardop te lachen en vertel hem dat ik gisterenavond had opgebeld. Ik had mij voorgedaan als de receptie met het verhaal over het biertje. En ik dacht nog wel dat hij mij doorhad! Nu snapte Jan ook waarom in het restaurant zo gek werd gekeken toen hij nog een biertje kwam afrekenen. Er was helemaal geen niet betaalde rekening! Maar goed, als zo een toerist wil betalen, dan doet hij maar.

Een megadrukke dag. Vandaag vliegen we naar Cambodja, Siem Reab. Weer fijn 05.15 uur op. Het internationale vliegveld van Pakxe is indrukwekkend. Tot een kwartiertje voor ons vertrek zijn we de enige passagiers. Daarna komen er nog zes bij. Lang hebben we getwijfeld waarmee we zouden vliegen. Die ene kist bij de hangar in de verte? Gelukkig landde een half uur voor vertrek een vliegtuig vanuit Vientiane. Een modern vliegtuig van Lao Airlines. Gelukkig geen oude. Het Nederlandse Buitenlandse zaken mag dan ook haar website wel eens actualiseren. Het reisadvies inzake (niet) vliegen met Lao Airlines klopt niet meer.

Na het vele papierwerk bij aankomst in Cambodja -visumaanvraag, douaneformulier, inreisverklaring etc- gelijk door naar Angkor. De hoofdstad van het oude Khmerrijk in de periode van grofweg 800-1330. Onvoorstelbaar wat je daar te zien krijg. De ene imposante tempel na de andere. Vandaag beperken we ons tot Angkor Thom en Angkor Wat. De laatste is -qua grootte- van een indrukwekkendheid die niet valt beschrijven. Het indrukwekkendste bouwwerk ooit gezien.

De hitte zal wel nooit echt wennen. Tegen de 40 graden in de zon. En ook maar proberen vriendelijk te blijven tegen de vele kinderen die je rond de restaurants wat proberen te verkopen. In Laos had je dat totaal niet. Wel eens lastig. En rekenen in de hitte lukt zelfs het personeel van het restaurant niet altijd. Lunchkosten $ 17,5 = 70.000 Riel = 1750 Bath. Waaaat? Moet 700 Bath zijn. Gelukkig zien we het zelf op tijd. Waarschijnlijk een rekenfout en geen poging tot bedrog. Betalen hier is even wennen. Rekening in $ kun je in Bath betalen en je kunt een combinatie van $ en Riel terugkrijgen.