De ochtend begint goed met een massage door Corrie en daarna met een interview door een stagiaire van de Academie voor toerisme in Breda. Zij doet onderzoekswerk voor een promovendus. Die onderzoekt waarom mensen op vakantie gaan o.a. naar Laos.

Verder met zijn twee'n wat Watjes bezoeken. Het gaat wel wennen op een bepaald moment. Lunchen doen we met Jan en Corrie. Naast een smakelijke lunch, ook nog een smakelijk verhaal. Jan doet verslag van zijn bezoek aan het politiebureau. Zijn fototoestel was namelijk van het terrasje ontvreemd waar hij het eergisterenavond had laten liggen. En het politiebureau was gisterenmiddag al gesloten. De agenten zaten met zijn vieren te kaarten. Tja, prioriteiten. Ze konden ook vandaag geen aangifte opnemen. Ten eerste was er geen getuige van de diefstal. En ten tweede: wat moesten ze in Nederland wel niet denken van al die diefstal. Zou Luang Prabang maar een slechte naam geven. Unbeatable logic. Uiteindelijk wist hij een verklaring af te troggelen dat hij was geweest en had gepoogd aangifte te doen. Alleen zonder stempel, want die is er alleen op het hoofdbureau.

De middag brengen we weer met ons twee'n door. Veel doen we niet meer. Het is ook warm. Een tafelkleed/annex bedsprei van zijde kopen. Afgedingd van $ 25 naar $ 21. Naar $ 20 lukte niet. 'One $ for baby'. OK, die ene $ voor de lieve baby die het verkoopvrouwtje vasthield. Kan ze weer luiers van kopen. Verder nog wat rondgewandeld en daarna wat gelezen op het terras van het hotel. Altijd goed met een sigaar erbij. In de avond proberen we het gay-restaurant uit. Ook al een gay-restaurant? Nou, dat zit zo. Bij de bar hoort een restaurant. Deze bevindt zich alleen aan de overkant van de weg. Van daaruit wordt de bar van maaltijden voorzien. Dus we dachten, nu eens eten in waar het toch vandaan komt. Dat liep allemaal niet zo goed. Het verschijnsel allen tegelijk bedienen kennen ze hier niet. Dat wisten we ook al. Onderscheid tussen voor- en hoofdgerechten wordt ook niet gemaakt in Laos, ook al denk je uit de menukaart anders te kunnen opmaken. Maar zo een logistieke ramp als hier hebben we nog niet eerder meegemaakt. We zijn de enigen gasten en toch moeten we erg lang wachten. Navraag leert ons dat ze net nieuw personeel hebben. Die hebben nog wel wat te leren. Het eten is overigens wel lekker! Nog meer couleur locale. s 'Avonds was Erik nog even met Sjon de reisleider in onze gay-stamkroeg blijven hangen. Ik mocht vernemen dat Erik haast enkele Laos-boys van zich had moeten 'afslaan', maar dat natuurlijk niet deed want dat is onbeleefd. Zo erg waren ze ge'nteresseerd. De interesse bleek ook wel uit de vraag 'How big is ...'

Vandaag weer verder, nu op weg naar het voormalige hippieparadijs Vangviang. In een klein busje en in een gezellig tempo. Dat wil zeggen, onze chauffeur blaast luid toeterend door alle dorpjes heen (we stoppen ook wel eens hoor). Het werkt! Al hetgeen leeft stuift aan de kant, beesten, mensen etc. Normaal? Citaat (bron: Lao National Tourism Authority Guide 2004): 'Driving in Laos is risky. Lao people are driving by inspriration and with the assitance of Bouddha ...The road code is existing, but not really respected by the Lao people'. Oh, really?

Het landschap is bergachtig en redelijk groen. Maar hier en daar ook behoorlijk afgebrande stukken. Volgens Sjon zijn vooral de Hmong daar verantwoordelijk voor. Ofschoon in Laos veel wordt afgebrand, gebeurd dat nergens zo massaal als waar de leden van deze bevolkingsgroep wonen. De geasfalteerde weg wordt bewaakt door militairen. We bevinden ons namelijk op weg nr. 13 en daar vonden in het verleden nogal eens overvallen plaats. Voor het laatst een jaar geleden. We zien ook regelmatig personen langs de weg met geweren en zonder uniform. Ook militairen?

Aankomst in Vangviang levert een cultuurschok op. Er zijn niet veel hippies meer, wel veel backpackers en jonge Lao. De laatste vanwege een tempelfeest. En veel, heeeeel veel restaurantjes. En herrie! En dit allemaal voor zo een klein plaatsje. Gelukkig eerst even een wandeling naar enkele grotten. Niet bijzonder, maar wel lekker rustig.

We sluiten de avond ordinair af: met een pizza en half liggend op kussens. In een restaurant waar de andere gasten gehypnotiseerd naar een keihard aanstaande Amerikaanse film kijken. Veel fucks, was volgens mij de kern van deze film. Soms heb je als backpacker ook niet meer nodig. Niet vanuit de film, maar real life: Erik is officieel aan de race en zal dat ook nog wel enkele dagen blijven. Jan had er reeds eerder op de dag last van. Ik zag dat hij zich tijdens de wandeling naar de grotten afzonderde. En floeps, daar zakte de broek achter de bomen. Soms is het hoge nood.

Zoals altijd vertrekken we weer vroeg, om 08.00 uur. Uitslapen is er bij deze reis niet bij. Maar het is immers ook geen vakantie, maar reizen. We gaan op weg naar de hoofdstad Vientiane. Onderweg rijden we door een redelijk vlak landschap. Het valt op dat naarmate we zuidelijker komen in Laos, we weer huizen van steen zien en weer welvaart. Relatief gezien dan. Er zijn meer auto's op de weg en veel meer brommerende jeugd.

In de middag zouden we een boottochtje van een half uur maken over het Nam Ngum stuwmeer. Dat tochtje gaat echter wel erg langzaam. Twee uur! Het blijkt dat onze bootman per uur wordt betaald en blijkbaar was er niet iets duidelijks afgesproken over de snelheid en/of de duur. Het ging dan ook tergend langzaam. Wel mooi landschap, voor een halfuur dan!

In de buurt van Vientiane zien we veel groepjes jeugd op straat. Elke groep heeft een grote vuurpijl. Het loopt hier namelijk tegen de nieuwjaars(Pi Mai)viering aan (het is overigens het jaar 2547). En dat wordt lang gevierd. We stoppen voor een foto van een groepje en worden met veel enthousiasme onthaald. Ze hebben al een -nou ja, meerdere- borreltje(s) op! Ook wij krijgen wat. En op de foto willen ze maar al te graag. Fantastisch! En natuurlijk vieren wij enkele kilometers verderop het eerste stoplicht dat we in Laos tegenkomen!

's Avonds genieten we met ons vieren van een traditionele dansvoorstelling, begeleid door traditionele muziek. Een bijzondere! Het publiek bestaat namelijk in totaal uit 7 personen en het speelt zich af in een klein zaaltje. Vijf meisjes en vijf jongens doen erg hun best. Het gaat wat stuntelig, maar het enthousiasme spat er van af!!! We worden begroet met over ons uitgestrooide blaadjes. Tijdens de laatste 'dans' -een traditionele bruiloft- krijgen we witte geluksbandjes om de polsen gebonden. Deze mag je niet verwijderen, want dat brengt ongeluk. Ze moeten afslijten. Bij deze dans hoort ook een sterk drankje voor een toast op het bruidspaar. Omdat we dit al eerder hadden gekregen hadden sommigen van het publiek het al opgedronken. Aan het einde van de voorstelling moet het publiek natuurlijk even mee doen. Dat had nou weer niet gehoeven. Het had overigens niet veel gescheeld of we hadden met ons drie'n naar de voorstelling moeten gaan. Corrie had er namelijk geen zin meer in. De reden hiervan was dat Jan tijdens het diner -op het dakterras van een tent met vooral buitenlanders en met bewaking ervoor- zijn punt van te weinig aandacht van Corrie wederom had aangekaart. Zo vond hij de massages die zij mij gaf nogal lang duren. Corrie vond dit Jan's probleem. Erover praten wilde ze niet. Erik en ik vermoeden langzamerhand diepere lagen in de problematiek. Dit beeld wordt later bevestigd. Geen diepere laag, maar wel jammer: ik kom erachter dat ik de oplader van mijn elektrische tandenborstel in Vangviang ben vergeten.

Vandaag doen we Vientiane met ons twee'n. Corrie en Jan mogen even op zichzelf zijn. Vientiane is een leuke, levendige stad. We bezoeken onder andere het nationale boeddhistische heiligdom van Laos, That Luang. Een indrukwekkend gebouw, met gouden 'punten'. Verder de Laotiaanse Arc de Triomf -de Patuxai- en de morning market (die de gehele dag is geopend). De Patuxai is te nagedachtenis aan gevallenen in diverse bevrijdingsoorlogen. Het heeft de bijnaam 'verticale landingsbaan'. In de zestiger jaren wilden de Laotiaanse autoriteiten het monument snel afhebben en verzochten de Amerikanen om diverse tonnen cement. Alleen dan met de onderbouwing dat het voor de bouw van een vliegveld zou zijn. Verder zien we de VS-ambassade. Een ware vesting! Ik wil er een foto van maken, maar dat lukt mij niet eens. Op tweehonderd meter afstand staat een politieagent heftig neen te schudden met zijn armen. Beter maar van niet.

Afsluitend lekker eten met zijn twee'n op het overdekte terras op de eerste verdieping van een leuk restaurant. Met een mooi uitzicht op de straat en elektriciteitsdraden direct naast ons. Gelukkig ge'soleerd. Over eten in Laos een volgende keer meer.