Met ruim drie uur vertraging en met een andere maatschappij dan waarbij geboekt, komen we zondag 6-4-2008 rond 9.30 uur aan te New Delhi. Duh? Rewind, rewind, rewind.

Zaterdag stappen we met een klein uur vertraging op Schiphol op de vlucht van British Airways naar Londen. Om daar over te stappen op een BA-vlucht naar India. Is het plan. We zitten amper of de captain roept om dat hij niet weet hoe laat we vertrekken. Want: op Heathrow heeft Terminator 5 weer toegeslagen. Nu ja, da's mijn uitleg. De captain: op Terminal 5 (de home van BA) is het weer een puinhoop. De stickerlezers weigeren dienst in het weekend. Terwijl vandaag alles weer zou moeten werken na weken van weigering met stapels van duidenden onverwerkte koffers als gevolg. Wij vragen ons vertwijfelt af of we de aansluiting gaan halen. Al snel wordt duidelijke dat het antwoord neen is. Met ruim twee uur vertraging kunnen we vertrekken. Gelukkig weet de captain met zijn Engelse humor alles goed te relativeren. De stress stroomt weg. Aan boord horen we dat we overgeboekt zijn naar een andere maatschappij.

Te Heathrow aangekomen moet nog wel het een en ander geregeld worden, want ze hebben er wel al van gehoord, we staan ook al in het systeem bij de andere maatschappij, maar toch ook weer niet. Of zoiets. Gedoe, gedoe. En ja, de bagage! Die moet ook nog over, maar heeft de computer dat al begrepen? Volgens de nieuwe maatschappij: neen. Want ze moesten komen van Terminator 5 en die ... Nu ja, dat weten jullie al. Gelukkig hebben we reisleidster Margriet bij ons, want die vertrok ook van Schiphol. Ze maakt veel ellende goed!

Het beetje hoop dat er is, wordt snel de grond ingeslagen: de bagage is er niet. Positief: bij de lost bagage department weten ze er al vanaf. Formuliertjes invullen, stempeltje halen - we zijn in India he!- twee uur geduld, 4000 Roepies (EUR 70) elk rijker en we zijn klaar. Let's go! Delhi, here we come. Mooie mist trouwens als we de stad naderen. Oeps, dat is smog. Ons hotel bevind zich in Karol Bagh, een oude wijk van Delhi. Na aankomst gelijk een kleine wandeling met Margriet door de wijk. Gelijk een kennismaking met DRUKTE, enkele bedelaarsters, schoenpoetsers (shoes must shine. Duh, ze glimmen al ten hemel), indrukwekkende elektrische bedrading boven de straten (aanraken?) etc. Ach, bij 25 'C is veel verdraagbaar. Onze eerste echte toeristische attractie wordt het oude rode Fort.

Alwaar we met tuktuks naar toe gaan. Over het verkeer in India valt veel te vertellen, laat ik het kort maken: dat we het hebben overleeft mag vanuit ons Westerse perspectief een wonder heten. We kennen nu de betekenis van Indiaas ritsen: je overal tussendoor wurmen, met meestal slechts een haar tussen je medeverkeersdeelnemers (rijdend wel te verstaan). Het heeft wel wat! Dat heeft het Rode Fort ook: een imposant geheel uit de Mogol tijd. Alleen, wat doen al die Indi'rs hier? Met ons twee'n weer via de tuktuk terug naar onze wijk. Om aldaar in een koffietentje -aanbevolen door Margriet- op 1 hoog de drukte in de straat te aanschouwen. Ondertussen genietend van koffie en gebak. Na het gemeenschappelijke avondeten -aardig, met alleen mannelijke bediening want vrouwen mogen geen andere mannen (dan de eigen) bedienen alhier (ze mogen wel zwaar werk doen, zoals stenen op hun hoofd dragen)- snel naar bed.

Het is vakantie! Dus om 6.00 uur opstaan, zodat we om 7.30 uur kunnen vertrekken naar Mukundgarh. Een gehucht ten westen van Delhi. Onderweg vertelt reisleidster Margriet over het kastensysteem. Officieel afgeschaft, maar nog springlevend is. Er zijn vier hoofdkasten met in totaal circa 300 subkasten. En dan hebt je natuurlijk nog de onaanraakbaren, de kastenlozen. De hoogste kaste is die van de Brahmanen, vroeger de priesters. Nu bijv. ook koks. Want niet zomaar iedereen mag eten bereiden, want aanraken! Dat geldt ook voor de toiletten (schoonmaken), maar dan andersom (alleen door de onaanraakbaren). Onze Indiase buschauffeur -we hebben een eigen bus voor onze groep van 16- is Sikh en heet Singh van zijn achternaam. En Singhs zijn meestal lid van de kaste der Strijders (direct onder de Brahmanen). Zo ziet hij er ook een beetje uit. Kaste is overigens niet gecorreleerd met rijkdom. Koks bijv. verdienen echt niet veel.

Het straatbeeld onderweg bestaat uit heel veel mensen (de vrouwen dragen zeer kleurrijke kleding), veel verkeer (overvolle bussen) die heel veel toeteren (nationale sport) en soms achterop 'blow horn' hebben staan (ze hebben gevoel voor humor!), koeien (niet aanraken!), kamelen en ezels (lastdieren), geiten etc.

Tegen 17.00 uur komen we aan bij ons hotel, het fort van Mukundgarh. Een plaatje! Het fort is ooit gebouwd door een Maharadja en bestaat uit allerlei kamertjes, gangen, verdiepingen, terrassen en veel fresco's. Magnifiek! Na aankomst duiken Erik en ik het plaatsje in. Natuurlijk worden we gelijk bestormt door kinderen die zeggen 'Hello, pen?'. Aangenaam, Marco en Erik is de naam. Your name is pen? Neen, het zijn kinderen die om een pen vragen. Doen ze allemaal hier. Helaas, no pen. Niet veel later worden we benaderd door twee jongens die ons wel een mooie tempel en twee oude Haveli's (koopmanshuizen) willen laten zien. Enigszins argwanend stemmen we hiermee in. We zijn immers twee wandelende geldbuidels. Logisch dat ze daar in India van willen meeprofiteren. Het valt allemaal reuze mee. Het is gewoon leuk. Ze vertellen ons veel, oefenen hun Engels en we hoeven voor de Haveli's slechts Roepie 20 pp te betalen nadat ter plekke van de 10 op de ticket 20 is gemaakt (60 Roepie (RP) is circa EUR 1). En ''n van de twee is nog een beetje goochelaar ook. Tovert zomaar een munt uit mijn broekspijp. Geweldig! We geven ze 50 RP voor de mooie rondleiding (ze vroegen er niet om!). We krijgen hun adres om de foto van hun op te sturen en laten zelf ons emailadres achter. Al die schrijfactiviteiten op straat trekken wel de aandacht: op een bepaalt moment staan er een circa 10 mensen om ons heen.

Na deze belevenis struinen we wat rond in het hotel en weten uiteindelijk in het hoogste torentje uit te komen -wat een uitzicht!- om daarna, als een Maharadja in India, te genieten van de ondergaande zon en een biertje op een terras. Het avondeten -lopend buffet- in de tuin van het fort is heerlijk en we hebben boeiende en humorvolle gesprekken met de medereizigers. De zang+dans, de goochelshow en het poppentheater zijn ook leuk. En natuurlijk moeten er poppen worden verkocht. Dat lukt ook. Reisgenoot Karl kan zich niet inhouden en koopt er zes.

De bagage zou er vanochtend vroeg zijn. Verwachtingsvol openen wij onze kamerdeur en ja ... neen dus. Van een personeelslid horen we dat het naar de volgende bestemming wordt gebracht, van een ander dat het eraan komt. Ach, dit is India. Na een uitstekend curieontbijt arriveren de tassen rond 9.00 uur. Althans, 13 van de 16. De mijne zit er niet bij, die van Erik wel. Ik blijf er verbazingwekkend gelaten onder. Wellicht omdat de helft van al mijn spullen in Erik's tas zit (en vice versa). De twee andere reisgenoten zijn begrijpelijkerwijs minder blij

Een uur later dan gepland vertrekken we richting Bikaner. Na een uurtje zijn bij een tussenstop, Nawalgarh. Een pittoresk plaatsje met veel oude Haveli's. Door ''n ervan worden met ons allen rondgeleid. Een mooi (nu onbewoond) huis, met een apart mannen- en vrouwendeel (gebruikelijk). Tijdens de wandeling door het dorpje horen we veel 'pen, pen'. Wat is dat toch voor geluid? Wellicht is het de hitte -ruim 30 'C- die ons parten speelt of het vele stof. Lunch hebben we bij een guesthouse, uitgebaat door een oude bekende van Margriet. De bekend is een mevrouw en het schijnt ongewoon te zijn dat een vrouw een bedrijf voert. Ze botst naar verluid ook met de schoonvader (in India wonen de meeste vrouwen bij de familie van de man). De lunch is organisch en overheerlijk: curry, aardappelen, bloemkool, dhal (linzenprutje), naan (Indiaas brood). Allemaal supervers. Oh ja, niet vergeten: Erik's mascotte Fluffie (de trouwe lezers van mijn reisverslagen kennen deze gele eend inmiddels) krijgt van de uitbaatster een touwtje om zijn nek. Ter aanvulling op touwtjes uit andere landen. Ons verhaal richting haar dat Fluffie geen geluid meer maakt sinds hij in de wasmachine is geweest (want vuil) brengt haar inspiratie: ook maar eens met haar zoon doen want die is nooit stil. We kunnen er allen smakelijk om lachen.

We hobbelen verder met de bus. Af en toe een update over de bagage. Twee stuks zijn getraceerd, 1 nog niet. Drie keer raden van wie die ene is: mij dus. Dat voelt nu niet fijn. Uiteindelijk is het verhaal dat mijn tas nog in Londen staat. To be continued ....

We reizen door een zandachtig landschap met bomen. Verder redelijk kaal, wel mooi. Niet gek, dit is immers Rajasthan, de woestijnstaat. De busrit geeft de gelegenheid om verder te lezen in het door Margriet geschreven boekje over India. Ze heeft hier al veel gereisd en ook enige jaren een hotel gehad. Geweldige verhalen! Een aanrader voor iedereen die wat over India wil weten. Snel en makkelijk te lezen ook nog ('No problem', Margriet Andela, Falstaff Media, ISBN 90-7775-131-9. Neen, ik krijg geen provisie).

We overnachten dit keer in zeer luxueuze bungalows, net buiten Bikaner. Met een lopend buffet -ja, weer heerlijk eten!- sluiten we de dag af