De route naar Jodhpur -nu weer richting het Oosten- brengt ons langs meerdere militaire transporten (met tanks en artillerie. Zal geen verdere details noemen), steengroeven, door dorpjes en met overal veel mensen langs de weg, lopend of zittend. Na aankomst bij het hotel in deze erg drukke stad, gelijk door naar het fort van Mehrangarh. Met tuktuks die - oh wonder- in ''n keer bij het hotel staan. En de prijs blijkt volgens alle bestuurders 80 RP te zijn, zelfs volgens het hotel (new price). The old price (50 RP) was niet meer geldig. Ja, ja. Achteraf blijkt dat er door de groepsleden 4 verschillende prijzen te zijn betaald, 90, 80, 70 en 60. Wij de 60, door iedereen voor ons te laten vertrekken en dan langzaam weg te lopen bij de overgebleven tuktuks. Dan daalt de prijs wel.

Het fort verrijst van een heuvel en is enorm. Het dateert van de 15e eeuw en heeft diverse paleizen binnen met muren met heel veel prachtig beeldhouwwerk. Het is van de plaatselijke koninklijke familie. India bestond immers uit een verzameling van koninkrijken, met Maharadja aan het hoofd. Het uitzicht op de omgeving is prachtig. En via de audiotour krijgen we weer wat mee over de geschiedenis van het geheel. Gelukkig zijn we veel binnen, want de temperatuur buiten van circa 40 'C is ietsje te.

Met de tuktuk terug naar het hotel. Om weer een nieuwe truc ontdekken: wacht de toerist op bij de uitgang van het fort en wek de indruk dat je de enige bent en vraag dan 100 RP. De prijs daalt naarmate je de tuktuk-kolonie ziet en nadert. Terug bij het hotel komt de verwachting uit: de TAS IS ER. Driewerf hoera voor Margriet, reisorganisatie Djoser en de plaatselijke reisagent die er allen flink achteraan hebben gezeten.

We sluiten de dag met de gehele groep af met een diner in de tuin van een restaurant. Niets ten nadele van de groep, maar voor ons even geen gemeenschappelijk diner meer. Toch een beetje een saaie bedoening. Wellicht ligt dat ook aan onze eigen -en anderen hun- vermoeidheid. Afrekenen moet overigens snel, want begint te stortregenen. In de woestijn! Met bijbehorende stroomuitval.

India is hard werken, dus weer -net als thuis- om 6.00 uur op voor de reis naar Udaipur. De plaats met het paleis in het water waar de James Bondfilm Octopussy is opgenomen. Al vroeg is het HEET. En de weg is ERG druk met vrachtwagens, die maniakale inhaalacties uitvoeren. Wellicht behoed het altaar en het beeldje van god Ganesha (die met de olifantshoofd) bij de chauffeur ons voor erger. Ganesha is overigens de meest aanbeden god (voor geluk), zelfs nog meer dan de drie 'hoofdgoden' Brahma (de schepper), Vishnu (de conservator) en Shiva (de vernietiger, alhoewel het hier wat ingewikkelder ligt). De andere 329.999.996 houden jullie nog tegoed. Het zijn er trouwens zoveel omdat elke god meerdere re'ncarnaties heeft.

De route gaat door een groener landschap en door bergen. Onderweg stoppen we bij een kledenmakerij (een familie), de mooiste Jaintempel van heel India (inderdaad indrukwekkend qua beeldhouwwerk), een waterput waar m.b.v. twee ossen uit een erg diepe put water wordt opgehaald, een boom vol vliegende honden (vleermuizen) en langs een dronkelap achter het stuur (zigzag). Dat laatste overigens op een veel rustigere weg. Bij de Jaintempel dit keer geen dansende apen op de bus. Tijdens andere reizen wel volgens Margriet. Ach, als ze nu op de bussen zouden dansen, dan zouden ze bij deze temperatuur in de aap zijn gelogeerd. Verstandige beesten.

Het laatste stuk rijden we over een snelweg in aanbouw: Afwisselend een stuk dat gereed is, en dan weer de oude weg. Oh ja, en nog even een kleine file onderweg om te wachten op een ontploffinkje i.v.m. de snelweg in aanbouw. Ons hotel is Udaipur is prachtig, maar deels ook nog in verbouwing. Stucstof ligt op de gang voor en in onze kamer. Even moppen. We voelen ons weer thuis. Ach, this is India.

Het avondeten is bij Ambrai op het terras aan het water met uitzicht op het Lake Palace (Octopussy) Hotel. aan een tafel voor twee, zoals ook de drie andere stellen van de groep. Geweldig!!! Minder is dat het eten circa 1' uur op zich laat wachten en Erik zich vermoeit voelt. Nu leren we Margriet kennen als iemand die na een uur richting het personeel flink op stoom komt. Ook minder is de bijna frontale botsing van onze tuktuk met een brommer op de terugweg. Dit is een erg narrow escape. En afsluitend is het in het hotel mijn beurt voor de rees.

Vandaag een dagje Udaipur. Vanuit het hotel wandelen we naar de door Margriet aanbevolen ontbijtzaak Edelweiss. Dit voert ons langs op trappen in de rivier kleding wassende vrouwen en badende mannen en kinderen. Mooie fotomomenten. Na het ontbijt naar het City Palace museum. Wederom een enorm paleis. Saai, maar waar: met prachtige muurschilderingen en glas-moza'ek-inlegwerk en wederom oude tegels uit Delft. Maar dat mag dan ook wel voor een toegangsprijs van omgerekend een klein EUR 30 pp: vooral door de audiotour en de cameratoeslag (die hebben ze hier overal!). Buiten het paleis wandelend door de straatjes komen we weer allemaal vriendelijke Indi'rs tegen: how are you, where are you from. Toevallig allemaal shopkeepers. Ook los hiervan zijn de mensen hier echt vriendelijk. Na de lunch van appeltaart met mangosap bij Edelweiss duiken we een oude Haveli in. Aardig. Daarna naar het hotel voor rust, zwemmen en dit verslag typen.

Aan het begin van de avond nog even naar het Internetcaf'. Alleen niemand te zien. Een mannetje van de zaak ernaast zegt dat 'He will be back in five minutes'. Indian time vragen we onszelf af. Het valt mee. Na gedane zaken, willen we afrekenen. Alleen, de baas is weer weg. Dus het mannetje van ernaast belt de baas weer. Enkele minuten later komt deze op zijn brommer aangescheurd.

Op zoek naar de door Margriet aanbevolen eettent 'Savage Garden' komen we in allerlei achterafstraatjes terecht. En worden we natuurlijk door kinderen aangesproken waar we vandaan komen etc. Omdat we het niet kunnen vinden en ik erge trek heb, nemen we na enige tijd maar een tuktuk die ons vervolgens 250 meter verder afzet. Tuktuk-chauffeur en wij kunnen er alle drie hartelijk om lachen.

Savage Garden is een heerlijke plek om te zitten. We zijn zo ongeveer de eerste gasten dus we nestelen ons op een terras in een soort rechthoekige koker. Met uitkijk op een enorme boom, kwetterende vogels en langsflitsende eekhoorns. Het eten is ook helemaal prima: tomatensoep en verse zelfgemaakte ravioli. Erg Indisch, dat wel. Overigens is deze tent van dezelfde eigenaar als de ontbijtzaak Edelweiss. Margriet weet ze wel aan te bevelen, maar zo gaat dat in de reisbranche. En is ook prima als het goede zaken zijn.

Vroeg opstaan heeft zo zijn voordelen: we genieten van een prachtige zonsopgang. Deze ochtend een bananenontbijtje voor mij. Dan op weg naar onze volgende bestemming: Jaipur (4,2 miljoen inwoners), de hoofdstad van de woestijnstaat Rajasthan. Nadat eerst tientallen muggen in de bus uitgeroeid worden.

We rijden grotendeels over de snelweg. Laat ik pogen een Indiase snelweg te beschrijven. Er zijn overstekende mensen en koeien en spookrijdende fietsers, brommers en een enkele shovel. De snelweg is tevens parkeerplaats voor vrachtwagens. Richtingaanwijzers lijken het niet te doen en er wordt rechts ingehaald. Voorts hebben de snelwegen een eigenschap waardoor ingezeten van een voertuig bij tijd en wijlen omhoog worden gelanceerd. En af en toe kan men langs de zijkant van de weg een gekantelde vrachtwagens waarnemen. Zou er een relatie zijn met al het voorgaande?

De reisdagen gaan volgens een vast ritme: 7.30 uur weg, koffiestop na circa 2 uur, lunch ergens tussen 12.00-13.00 uur -dit keer Knoflook-naan (Indiaas brood) en tomatensoep- stops bij bezienswaardigheden (vandaag even niet) en aankomst op de eindbestemming ergens tussen 13.00-17.30 uur (dit keer 17.00 uur).

De aankomst bij ons hotel maakt gelijk duidelijk waarom er geen zwembad bij is: het barst van de vliegen in de tuin. Geen mens die dan bij het zwembad gaat liggen. Wellicht is er een verband met de 'vuilnisbelt' achter het hotel.

Margriet heeft een viertal wagens geregeld die ons naar een restaurant met tuin brengen. Een rit van een half uur in een erg drukke stad. Ik zit samen met Henk en echtpaar Truus en Wim in een Ambassador Excellent (die van de reclame waar zo een auto door een olifant tot een Peugot wordt omgebouwd). Geweldige auto!

De tuin is een relatieve oase van rust en het eten is prima, vooral de Indiase kippensoep en het Indiase ijsje. Het geheel wordt gelardeerd door traditionele muziek en twee danseressen. Op een bepaalt moment zelf drie, omdat Margriet mee doet. Dat heeft ze duidelijk al veel vaker gedaan! Niet zo gek gezien het feit dat ze al enige tijd in India is, in Jaisalmer gedurende 1,5 jaar een hotel heeft gehad (verkocht kort na de tsunami en de opbrengst aan slachtoffers geschonken) en zo ongeveer 'iedereen' lijkt te kennen.