Prima douche! Niet alleen wij, ook de gehele badkamer is nat, op -oh wonder- het wc papier na. Erik heeft het helemaal gehad: het ongemak (de warmte, de stoelgang), de drukte en het veel met de tuktuk moeten doen (vanwege warmte en de locatie van de hotels, meestal uit het centrum). Toch gaat hij mee ontbijten. En van de ontbijtjes krijg ik het langzamerhand op mijn heupen. Altijd weer die toast, jam, boter, cornflakes, pap, eieren, bananen, jus en koffie/thee. Of is het gewoon alles bij elkaar waar ook Erik last van heeft?

Erik gaat uiteindelijk niet mee op excursie. Hij gaat rusten, want voelt zich koud en warm. Ik ga met de rest op pad. Weer met de vier auto's. Tijdens de rit komen we er pas goed achter hoe druk, vol en smerig -uitlaatgassen en straatvuil- Jaipur is. En dan nog die hitte. En komen we erachter dat achteruitkijkspiegels vaak zijn ingeklapt en dat onze chauffeur gerust met een hand zijn mobiele kan aannemen en met de andere kan schakelen en sturen.

Het is niet alleen narigheid hier. Er zijn ook veel mooie en interessante dingen. Zoals het Paleis der Winden. Een gebouw met een voorgevel met allemaal ramen en slechts 2 a 3 meter diep. Gebouwd in 1799 en gebruikt door de haremdames zodat deze ongezien de straat ervoor konden begluren. We hebben er extra goed zicht op omdat iemand ons naar een tweede etage haalt (dakterras) met de kreet 'heel mooi'. Ja, enkele woorden Nederlands kennen velen in India. En -oh toeval- op het dakterras is ook een shop. Verrek, de persoon die ons naar boven haalde staat ineens in de shop. Komen wij ook even kijken? Ja hoor, heel even.

Een andere indrukwekkende bezienswaardigheid is het Amber paleis. Gebouwd aan het einde van de 16e eeuw, omgeven door een 9 kilometer lange muur en gelegen op een strategisch hoge locatie aan de weg naar Delhi. Het paleis is een geweldige verzameling van smalle gangetjes en grotere ruimtes en met een magnifiek uitzicht op de omgeving. En met voor het paleis natuurlijk de gebruikelijke verkopers van prullaria en 'Give me ten Roepie' kinderen. Op de tegenvraag 'Why' komt als reactie hetzelfde verzoek. In Cambodja waren de kids met hun reactie 'because' toch wat slimmer.

Tenslotte bezoeken we enkele praalgraven ter nagedachtenis van vorsten. Niet dat ze er begraven liggen, want Hindoes worden gecremeerd. Iets wat we nog live in Varanasi gaan meemaken. Mooie bouwsels.

Na de lunch -met een typisch Indiaas drankje, Lassie ('drinkyoghurt')- keren reisgenoten Joke en Jan (moeder en zoon) en ik terug naar het hotel. Daar vind ik Erik in bed met een flinke temperatuur (39,7) terug. Snel Margriet bellen die vervolgens met een dokter komt. De dokter vermoed een infectie in de darmen en uitdroging. Hij beveelt een dagje in zijn kliniek -aan het infuus- aan. Margriet vermoedde dit al -het is naar verluid het advies in 95% van de gevallen bij deze doktor- dus wordt de andere optie ge'ffectueerd, die van antibiotica (en wat aanvullende middelen) en veel drinken. De rest van de dag en avond speel ik zuster Anna. Eten doen we -nu ja, vooral ik- op de hotelkamer.

Erik is koortsvrij en voelt zich ook weer redelijk. Ik besluit na drie dagen Monte Carlo Race aan de diacure te gaan. Het wordt tijd dat de geblokte vlag voor finish gezwaaid kan worden.

We hadden vandaag op kamelensafari kunnen gaan of in de stad kunnen rondschokken en/of rondschoppen, zoals reisgenoten Carlein en Mariska regelmatig doen conform het motto 'Shop till you drop' (aardige meiden overigens). Ook hadden we een Bollywoodfilm kunnen bezoeken -een hele belevenis, met name door het publiek. Een kippenren schijn er rustig bij te zijn- of naar het zwembad kunnen gaan dat Margriet voor ons heeft geregeld. We doen het allemaal niet. We houden rust. Dus ontbijt, middag- en avondeten in het hotel. Niet iets om verdere vermelding van te maken. Behalve dan dat de stoelen onaangenaam hard zitten. Dat lijkt wel iets Indiaas: je zit op een harde stoel of ze zijn zo laag dat je als een dwerg met je kin op tafel hangt (de combinatie hebben we nog niet meegemaakt). Ach, het zijn relatieve ongemakken.

Margriet is trouwens een geweldig mens. Ze is vriendelijk, weet veel van India, wil het ons allen graag naar onze zin maken, organiseert van alles en nog wat en is in 'noodgevallen' snel ter plekke met oplossingen. Beter kan niet.

In de namiddag van de vorige dag sloeg de koorts bij mij toe. Met 38 'C niet indrukwekkend, maar toch. Gelukkig was het gisterenavond een Lucky Day in India. Op zo een dag trouwen er veel mensen, want geluk speelt een belangrijke rol hier (hetgeen zich ook manifesteert in zwarte bollen die aan de buitenkant van vrachtwagens hangen). Dus lagen we nog even wakker van de herrie op straat. Maar zoals wel vaker had ik meer last van de gedachte dag het lang door zou gaan, dan van de feitelijke overlast. Het was namelijk snel voorbij.

We vertrekken om 9.30 uur naar Agra. Wederom maken we onderweg gebruik van snelwegen. Met dit verschijnsel is de lezer genoegzaam bekent. Toch nog enkele aanvullingen: dit keer tevens kamelen op de weg die als lastdier worden gebruikt en meer 'spookrijders' dan normaal.

Deze dag zijn er enkele hoogtepunten. De eerste is dat we de grens naar een andere staat overgaan: van Rajasthan naar Utter Pradesh. Het is verbazingwekkend dat in het gebouw van de grensovergang nog een mens past zo klein als dit hokje is. Het tweede hoogtepunt betreft een bezoek aan Fatehpur Sikri, de hoofdstad (1571-1585) van de machtige Mogolkeizer Akbar. Het meest indrukwekkende onderdeel van deze stad is de Jama Masjid, de moskee. De moskee is een combinatie van Hindu en Perzische elementen. Prachtig! Dit brengt ons gelijk bij het derde hoogtepunt, dat reeds vroeg door Margriet was aangekondigd: hardnekkige verkopers.

We krijgen er inderdaad mee te maken op de plek waar we van onze bus op een klein busje moeten overstappen voor de rit naar de oude stad. Maar dat blijkt nog niets! Pas op het terrein van de moskee worden we echt 'besprongen'. En het blijken allemaal 'students' te zijn die echt geen 'tour' te willen geven (lees: verkopen). Bij de eerste zijn we wat wantrouwig en proberen deze af te schudden. Alleen, hoe schud je een schaduw af? Uiteindelijk lukt het door de andere kant op te lopen dan hij wil. Na enkele keren door 'students' aangeklampt te zijn, stellen we bij de volgende direct de vraag of hij studeert. Dat werkt! Weg is ie. Doorvragen over wat er wordt gestudeerd werkt overigens ook. En dat alles natuurlijk altijd met een glimlach op het gezicht. Naast deze students zijn er ook nog enkele kleine kinderen die graag willen dat ik van een groep van vijf een foto maak. Geen probleem. Na bezichtiging van het resultaat moet de foto volgens de kids nog wel even over, want nog niet goed genoeg! With pleasure.

's Avonds bevind mijn temperatuur zich inmiddels op 38,8 'C en heb ik hoofdpijn (net als meerdere andere reisgenoten), dus blijven wij in het hotel eten. Roomservice please. Prima. Dat is het tijd om te gaan slapen. Maar wacht, wat is dat. Wat doet ons ineens rechtop in ons bed zitten? De plaatselijke fanfare? Een festival naast het hotel? Neen, het blijkt een 'muziekoptocht' te zijn i.v.m. een bruiloft. Leuke muziek, alleen hoe lang blijft de colonne voor ons hotel staan? Niet al te lang, maar gelukkig komt het nog wel even terug en draagt het geluid ervan erg ver.