Tijd om verder te gaan. Langs de Oostkust een stukje naar beneden en vervolgens naar Pulau (eiland) Perhentian. Overigens later dan de bedoeling is. De vorige avond worden we om 23.15 uur door de telefoon gewekt. Wat, wake-up call? Nu al tijd? Neen, Firrus die ons meldt dat we niet om 9.00 uur, maar om 11.00 uur vertrekken. Onze accommodatie op de nieuwe bestemming zou niet eerder klaar zijn. Niet iedereen krijgt deze boodschap. Dus enkelen staan al om 9.00 uur klaar, en zijn kwaad. Ja, ja, communicatie.

Uurtje rijden en dan klein uurtje met speedboat. Op weg naar Bounty Island? In ieder geval met wat horten en stoten. De motoren van de boot vallen af en toe uit. Volgens Bob (werkt bij ANWB) probleem met de koppeling. Haast bij eiland aangekomen houdt motor er helemaal mee op. Dus overstappen in klein bootje. De waterstroom langs het bootje komt tot hoogte van rand van het bootje. Wonderlijk genoeg niet erover.

We komen inderdaad aan op Bounty Island. Onze huisjes (koude douche, wel airco) liggen op 10 meter van het mooie strand. En het is er rustig! Het water is heerlijk warm en erg helder. Relaxen. Alleen jammer dat vervolgens de ene na andere boot aankomt. Ok', toch niet zo rustig.

Avondeten met de bende van zes (Gerda, Bob, Jelle, Wendy en wij) aan het strand, de sterren bewonderend. Wat wil je meer? Nou een biertje. Dus na het eten even naar een apart tentje daarvoor. Het leven is mooi.

Bij een Bounty Island hoort een goed ontbijt. Aldus. Alleen jammer van mijn rechter oor, dat deels verstopt zit (morgen weer opgelost door al te zoute water). Na het ontbijt samen met Gerda en Bob een wandeling door de 'jungle' naar een andere kant van het eiland (een kwart slag met de klok mee). Muggeninfested place die jungle. Gelukkig goed ingesmeerd met 'Deet', omdat ik erg geliefd ben bij de muggen en gedurende de reis als zo een 25 keer ben gestoken (zullen er zeker nog tien bijkomen). De 'andere' kant van het eiland bied een magnifiek uitzicht op strand, een nabij gelegen eiland en vergezichten op de zee. Geweldig!

Verder wat snorkelen, zwemmen, Kamikaze sudoko's oplossen en hangen. En haast door een drie meter lange verrotte tak van een palmboom geraakt. Net op tijd weg gestapt. Puur geluk, want ik heb de tak niet gehoord. Pfff. Het klimaat op het eiland is prima uit te houden. Een kleine 30 graden. Wel vochtig en plakkerig van het zout in de lucht.

Net als gisteren de dag afsluiten met avondeten met de bende van zes en een biertje erna. En het onweer verderop bewonderen. Relaxed, man.

Vandaag met vrijwel het gehele reisgezelschap -op Juul en Josien na- op snorkelexpeditie. Met dezelfde boot als waar we mee op het eiland aankwamen. Die waarvan de motor ermee ophield. Op meerdere plekken snorkelen. Fantastische aanblik onder water. Veel mooi gekleurd koraal (helaas nog meer dood), anemonen, vissen in allerlei kleuren -van klein tot redelijk groot- zee-egels, een haai (geen probleem, hij doet niets) en een enorme schildpad die ook nog even boven komt om lucht te happen. Minder is de vis die even in mij moet happen als onze bootman de vissen brood voert om ze zo aan te trekken.

In de avond het bekende patroon, maar dit keer ergens anders eten. Heerlijke vis met gember, rijst en groente.

Een ontbijt met zoutbijen vandaag. Zodra Erik en ik aan tafel zitten, hebben zich in een mum van tijd twintig zoutbijtjes bij ons verzamelt. Grappige en ongevaarlijke beestjes, die -zoals de naam het al zegt- op zout 'jagen'. Wellicht zit er iets in onze zonnebrandolie of in het antimuggenmiddel dat ze interessant vinden. Ja, ik ben geliefd bij de beestjes hier.

Vandaag vertrek van het Bounty Island naar Cherating. Na de boottrip de twee busjes in en richting het Zuiden. Een rit door de Europoort van Maleisi', af en toe langs de kust -met korte stop bij Firrus' favoriete strand- en langs veel minder florissante huisjes. Het Oosten van Maleisi' is duidelijk minder welvarend dan het Westen. Deels wil men dat hier ook zo houden. Geen 'Westerse' hectiek aub. Lunch in AW, een soort plaatselijke McDonalds. Met Root-bier, alcoholvrij bier dat vreemd zoet smaakt. Waarom we daar stoppen voor de lunch? Onbekend. Ach, patat voor een keer is ook wel eens lekker. Al met al geen erg spannende rit.

In de namiddag arriveren we in een resort (weer buiten de stad/het dorpje). Groot, nogal luxueus en erg leeg. Lekker om bij te komen. Prima eten, alleen cocktails kunnen ze niet maken. Pooltafel ook niet grandioos. Met schuurpapier bekleed? Woensdag, 10 mei 2006 (dag 19)

Vandaag laat op. Wat hangen bij het zwembad, wat bijslapen en in de namiddag een poging om bij het plaatsje Cherating te komen. We weten echter niet wanneer de bus komt en lopend is het 5 km in de hitte. Na een halfslachtige poging geven we het vanwege de donkere wolken in de verte op. Dan worden we echter opgepikt door Firrus en Billy en met het busje naar Cherating gebracht. Tevens horen we het voorstel om vanavond een afscheidsetentje te hebben. Billy moet namelijk (onverwacht?) de volgende dag al weer terug. Voor een volgende groep. Benieuwd hoe wij dan verder gaan morgen. Van het etentje komt in ieder geval -door het last-minute-karakter van het voorstel- niets terecht.

Cherating is een backpacker-gat, met op dit moment weinig backpackers. Al wandelend komen we Wendy en Jelle tegen en later Peter en Winnie. Met ons zessen eten we een hapje. Daarna langs het strand terug richting hotel. Zo zou je er namelijk ook moeten kunnen komen. Niet dus. Nabij het hotel stuiten we op een rivier die we niet over kunnen. Weer terug en een borrel pakken in open strandbar. We zijn de enige gasten. Veel ranzige praat en lol onderling. Geleerd wat een PINO (Potentieel Interessant Neu... Object) en een PLORK (Prima Lichaam Ontzettende Rot Kop) is.

De barman kan twee taxi's voor ons regelen of we mogen terug in de achterbak van een pickup van een vriend van hem (goedkoper dan de taxi's). De keus is snel gemaakt. En zo rijden we in de open lucht terug. Amusant. De portier van het resort kan er ook om lachen.

Om 23.30 uur geklop op de deur. Huh? Peter die vraagt of onze camera ook zijn gestolen? Neen. Die van hem en Winnie wel. Vervelend en nachtwerk voor hun i.v.m. aangifte. Ondertussen horen wij en onze buren meerdere keren gekraak boven ons. Zouden er nog dieven op de doorlopende zolder boven ons zitten? We zullen er nooit achter komen.