Na een rustige vlucht van circa 4 uur arriveren we 's ochtends om 2.45 uur. Na ontvangst door reisleidster Hennie en kennismaking met de 18 overige groepsleden vertrekken we naar het hotel. Daar gelijk het bed in.

Hups om 8.45 uur eruit. Niet wat je een lange nacht kunt noemen. Maar ja, we zijn in de stad met de grootste hoeveelheid aan huizen in de Bauhaus stijl (ca. 4000). Dus we willen er met ons twee'n gelijk op uit. We in Tel Aviv. We doen twee routes. De Dizengoff en de Bialik. En inderdaad, het ene prachtige huis na het andere. Met als absoluut hoogtepunt het interieur van Hotel Cinema, een voormalige ... U begrijpt het al. Een personeelslid vraagt ons wat we ervan vinden. Na veel lofzang onzerzijds, vraag hij in welk hotel wij nu verblijven. Oh ja, daar had hij 10 jaar geleden ook gewerkt. Sindsdien was het ' [handgebaar naar beneden]. Ja, dat was ons al opgevallen. We moesten de volgende keer toch echt in het Cinema hotel verblijven. Toen we naar de prijs vroegen begrepen we waarom onze reisorganisatie Djoser daar niet had geboekt.

Ondertussen wordt ook aan de innerlijke mens gedacht m.b.v. wortelsap, sinasappelsap, kwarktaart, koffie en lunch. Sequentieel wel te verstaan. Via de Carmel markt en de boulevard lopen we naar Oud Jaffa. De markt is een verzameling van geuren, kleuren en gedrag. Zo krijgt bijv. de baard van een Rabbijn een spraybeurt (waarvoor?!) en iemand roept 'Jalla Jalla Habibi'. Iets met schatje (Habibi). Niet naar ons overigens.

Oud Jaffa is het oudste deel van de stad. Smalle pittoreske straatjes. Je ruikt er eeuwenoude geschiedenis. En de dame van het Jemenitische Art Museum ruikt handel als ze ons ziet. 'Where are you from' vraagt ze. We komen in gesprek, ze laat ons prachtige juwelen in filigraan stijl zien en stuurt ons -als we niet toehappen- naar het museumpje achter de winkel. Daar worden we gastvrij ontvangen -heerlijk gekruide koffie!- krijgen een video te zien en uitleg over hoe de juwelen worden gemaakt. En dan begint het psychologische principe van wederkerigheid toe te slaan. We gaan terug naar de winkel en bezien de juwelen met andere ogen. En kopen een paar prachtige manchetknopen. Ondertussen komen andere mensen binnen en vraagt onze vriendelijkste verkoper aan hen 'Where are you from.' Juist. Ach, deze belevenis is wat waard en de aankoop is mooi.

's Avonds groepsdiner vlakbij het hotel. Prima.

Na een goede nachtrust en prima ontbijt vertrekken we om 8.00 uur naar Akko. Onderweg stoppen we bij Caesarea. Indrukwekkende ruines vanuit de tijd van Caesar en de kruisvaarders. Zelfs in deze bloedhitte nog mooi. Daarna door naar de kerk (18e eeuw) in het Karmelieten klooster te Haifa. Prachtige muurschilderingen. Vervolgens -het houd niet op- naar de Baha 'I tuinen. Het Bahaisme is het jongste geloof op aarde. De tuinen zijn ook niet echt oud, maar wel heel mooi o.a. omdat ze op een helling liggen en je zo op de haven van Haifa uitkijkt.

De lunch is niet echt spannend, wel een leuk gesprek met groepslid Bert over wijnen. Bert had eens 800 flessen in de kelder bij zijn moeder liggen. En die moest toen -de moeder dus- naar een verzorgingstehuis. Het huis was binnen een maand verkocht. Bert had in die periode veel vrienden over de vloer die heeeel veel van wijn hielden.

Wat ons in Isra'l tot nu toe opvalt, is de gemixtheid van de bevolking, de enorme vari'teit aan kledingdracht (genoeg Arabieren in korte broek) en de ogenschijnlijke relaxtheid. Is het daarom wellicht dat -zo vertelde reisleidster Hennie ons- de Arabische jeugd in Jeruzalem van 17-18 uur stenen mag gooien naar de soldaten om zo wat frustratie kwijt te raken?

Zo rond 15 uur arriveren we in Akko. Het hotel zoeken kost even wat tijd. Chauffeur Achmed en reisleidster Hennie lijken nog wat nieuw. Na inchecken brengt Achmed ons als goedmakertje naar het oude deel van Akko. Weer een rendez-vous met eeuwenoude geschiedenis. We bezoeken getwee'n de kruisvaarders citadel. Een complex aan opgegraven hallen gebouwd in ca. 1200. Indrukwekkend! Evenals de lange Tempeliers tunnel. Boeiend is ook het bezoek aan de Isnan Basha moskee, waar we tegen een kleine vergoeding een priv'rondleiding krijgen. Weer buiten vragen we ons af wie toch die moslima is die in vol ornaat bij vijf van onze vrouwelijke groepsleden zit. Verhip, het is reisgenote Joanne. Een moslima, die er voorheen heel wat luchtiger gekleed bij liep.

Samen met de zes dames gaan we op zoek naar een eetgelegenheid. De dames vinden een bepaalde tent goed. Erik wil graag naar elders. Aldus geschiede. Met zijn twee'n genieten we van mezze, vis, wijn en een magnifiek uitzicht op zee. Op de terugreis zien de we zes dames nog zitten en begeleiden we ze naar ons hotel. Want alleen lopen vonden ze wat eng. Al lopend een mooi gesprek met Diederiecke.

Na een heerlijke nacht in dromenland gaan we ietsje over 7.00 uur naar de ontbijtzaal. Het zal er wel rustig zijn. Sriek. Wat is dat? Een ontbijtzaal overspoeld met tientallen -naar zal blijken- Russen! Die als een sprinkhanenkolonie tekeer zijn gegaan. Het personeel is helemaal in de stress. Nog geen gedekte tafel voor ons. Even wachten dus. Gelukkig lost het zich allemaal weer op en hebben we een prima ontbijt. Russisch lijkt hier overigens een tweede taal. Waar we ook zijn, we horen het veelvuldig. Het heerlijk koele hooggelegen Zafed is onze eerste stop na vertrek uit het hotel. Zafed is een combinatie van eeuwenoude devotie enerzijds en kunstenaars anderzijds. We lopen de vele trappen op naar de citadel, een mooi uitzichtspunt. Daar word ik -zoals wel vaker op dit soort reizen- door scholieren aangesproken die enthousiast hun Engels willen oefenen. En zoals altijd beginnen eerst de meiden en durven dan pas de jongens. We gaan weer op de foto. En of we facebook of Instagram hebben? Neen, helaas. Na deze vrolijke encounter bezoeken we de Ashkenazi Ha'ari Synagoge. Keppeltje op natuurlijk. En na een ijskoffie lopen we de smalle straatjes met Art Galleries door. En hebben een leuk gesprek met een galerie houdster (neen, we kopen niets). En ook een gesprek met een weefster die ontdooit als we doorvragen over haar passie: weven.

Rond enen belanden we in de kermis van Nazareth. Neen er is geen kermis, het is er kermis. Hoe kun je anders een bomvolle souvenierszaak met de meest vreselijke glimmedingetjes noemen. Het is er aan alle kanten vol. Zo ook in de Basiliek van de Aankondiging uit 1969. Waar de Engel Gabriel de Maagd Maria zou hebben ge'nformeerd over dat God haar had uitverkoren om Zijn zoon te dragen. Indrukwekkend gebouw met moderne afbeelden van Maria (een kubistische, als Japanse, als Mexicaanse). Ook ja, ik moest wel mijn korte broek laten zakken voor ik er naar binnen mocht. D.w.z. de riem losmaken en deze flink omlaag trekken zodat de knie'n (net) bedekt waren. Het zat niet, maar werkte wel. Na een heerlijke shoarmalunch lopen we nog wat achterafstraatjes in. Veel geklim in zwoele hitte. Tja, Nazareth ligt nu eenmaal veel lager dan Zafed. Dan weer naar de bus. Om vervolgens naar Tiberias te vertrekken. Maar neen, we gaan eerst nog even langs de Grieks Orthodoxe kerk waar enkelen van ons naar toe wilden, maar waar het nog niet van was gekomen. Chauffeur Achmed hoorde daarvan en besloot dat we er alsnog langs zouden gaan. Prachtig! Dat geldt ook voor de kerk, waar op dat moment wordt gezongen. Het geeft een spirituele ervaring,

Een uurtje na aankomst in Tiberias lopen we rond 18.30 uur met reisgenoten Marion en Gerrit naar de boulevard aan het meer van Galilea. Hetty en Sjani sluiten zich bij ons aan. Gezessen kiezen we een restaurant aan de boulevard uit en genieten van het weer, de spijs en wijn (een geweldige Isra'lische Yarden 2008, een Cabernet Sauvignon) en elkaars verhalen.