Vandaag een dag in de voetsporen van Jezus. Alhoewel ' De eerste bestemming is de kerk van de Beatitudes en de bijbehorende tuinen. Indrukwekkend! Evenals de hoeveelheid bezoekers. Veel toeristengezelschappen lijken een eigen priester bij zich te hebben in een 'jurk' (vaak maken ze ook nog foto's). Op vele plekken wordt door groepen mensen gezongen. Het raakt mij diep. Dan door naar de Kerk van Heptapegon. Hier zou Jezus brood en vis hebben vermeerderd om 3000 aanhangers te kunnen voeden. Het vermeerderingsproces lijkt nog steeds door te gaan, nu in de vorm van bussen met toeristen.

Derde bestemming is de Sint Petrus Kerk. Hier zou Jezus na zijn wederopstanding het kerkelijk leiderschap aan Petrus hebben overgedragen. Een klein kerkje uit 1933 met prachtige brandgeschilderde ramen. Dan door naar Capharnaum, de voormalige woonplaats van Jezus. Met een geweldig 'hangende' nieuwe kerk -met mooi houtsnijwerk- boven de restanten van de woning van Petrus. En met verderop de restanten van een Synagoge gebouwd in de derde eeuw. Als vijfde en laatste arriveren we bij Yardenit waar tegenwoordig massaal wordt gedoopt. En door sommigen een rat bij het water wordt geaaid.

Op de doopplek zouden we lunchen. Dat gaat niet door, want we kunnen er niet in. Later blijkt het wel te kunnen, maar vind Hennie het te duur. Op haar voorstel gaan we ergens anders naar toe. Wellicht op aanbeveling van Achmed.

We arriveren ergens waar Achmed eerst nagaat of het wel de juiste lunchplek is. Ja, dat is het. En het blijkt een overvolle eetschuur te zijn. Waar het aanleveren van het voedsel ogenschijnlijk niet geheel georganiseerd gaat. Nu ja, het is te eten. En daarna gaan we een boottochtje van een uur op het meer van Galilea maken, want dat was ook uitonderhandeld via Achmed/Hennie. Nou het wordt een wat langere tocht, want Achmed blijkt al pleite met de bus, terug naar Tiberias. We moeten dus met de boot daar naartoe. Maar eerst terug naar de oorspronkelijke opstapplek, want we moeten volgens de kapitein een gezelschap Russen ophalen. Dat blijken overigens Oekra'ners te zijn gezien de vlag die op een bepaalt moment wordt gehesen en het volkslied dat vervolgens door de boot schalt. Alle Oekra'ners staan op. Marion en ik uit respect ook. Meezingen is voor ons lastiger.

Na dus nog een uurtje arriveren we weer in Tiberias waar we door een glimlachende Achmed worden opgehaald. De volgende verrassing is dat alle restaurants dicht lijken, want het is Sjabbat. Hennie doet navraag bij de receptie van het hotel en daar wordt verzekerd dat er nog Arabische restaurants open zijn. We zullen het zien.

Gelukkig vinden we na wat zoeken een restaurant dat open is: 'Grazia'. Oogt niet als Arabisch gerund. We zitten amper enkele minuten op het prachtige terras of er arriveert een gezelschap van ca. 14 personen. En even later 4 reisgenoten. Het maakt niet uit. We eten er een uitstekende geitenkaassalade en heerlijk gevulde tortellini. Aangevuld met een Isra'lische Gamla 2009, Cabernet Sauvignon. Het is genieten!

Om 6.30 uur ontbijten. Alleen zonder geroosterd brood en espressokoffie, want op Sjabbat mogen de daarvoor benodigde apparaten niet worden gebruikt. Er liggen doeken overheen. Natuurlijk zijn er toeristen die niets vermoedend de doeken weghalen. Het personeel is er echter snel bij; doekjes terug. Het warmwaterapparaat mag overigens wel werken. Om 7.00 uur vertrekken we met de bus. En zitten vrijwel direct in de file. Op 'zondag' c.q. Sjabbat? Drie kwartier later blijkt het de file naar het meer van Galilea te zijn. Ze zijn er hier vroeg bij.

Bij de grens met Jordani' aangekomen gaan alle formaliteiten redelijk soepel. Alleen een gedoe dat we tussen de twee paspoortcontroles met een shuttlebus moeten. Voor 500 meter! Betalend natuurlijk. Ach. In Jordani' wacht gids Ghalib en een nieuwe bus ons op. Hij had ons al geholpen bij de paspoort-visaformaliteiten aan de Jordaanse kant. Grote verrassing is dat bij uitstekend Nederlands spreekt. Hij heeft jaren in Nederland gewoond, daar de taal geleerd om vervolgens groepen in zijn eigen land rond te leiden.

Onze eerste stop in Jordani' is bij een ATM in een dorpje. Daar zijn we al snel de attractie voor ruim 30 kinderen en jongeren, die hun ogen uitkijken bij de dames in korte broek. Wit vlees!

Onze volgende bestemming is Jarash. Maar eerst vlakbij een lunch in een modern restaurant. We worden bediend door een Omar Sharif achtige ober, die wat woorden Nederlands spreekt en een goed gevoel voor humor heeft. Hij maakt er een hele show van. Wij en een deel van de groep kiezen voor het uitstekende buffet, anderen voor sandwiches. Van het Grieks-Romeinse Jarash -gebouwd in ongeveer de tweede eeuw v.Chr.- is veel bewaard gebleven. O.a. veel zuilen met Arabesken, bogen, een moza'ek in een kerk, een enorm theater en een ovaal forum. Het is indrukwekkend en prachtig, zeker met Ghalib's uitleg erbij. Zelfs bij 40 graden en 'rennend' van schaduw naar schaduw.

De ''nurige reis naar Amman vermaak ik mij met naar buiten kijken en een interessant gesprek met psychotherapeut Bert (de man van de 800 flessen wijn). De omgeving waar we doorheen rijden is heuvelachtig en regelmatig bedekt met dorpen van witte huizen. De kledingdracht in Amman is gevarieerd. Vrouwen van strakke spijkerbroek en losse haren tot aan alles (op het gezicht na) bedekkend (de echt alles bedekten komen volgens Ghalib vooral uit de Golfstaten). Bij de mannen zie je hier en daar een korte broek.

's Avonds gaan 11 van ons samen met reisleidster Hennie eten bij een door Ghalib aanbevolen restaurant. We nemen een maaltijd van mezzes (tapas). Dat smaakt prima, We moeten het wel zonder wijn/bier stellen. maar de verse vruchtensappen zijn ook heerlijk. En (andere) Erik probeert een waterpijp. De geweer/pistoolschoten die we horen zouden van een bruiloftviering zijn. Gelukkig maar. Met Gerrit en Marion nemen we gezamenlijk een taxi naar het hotel. Bij het restaurant moet een andere taxichauffeur de onze duidelijk maken waar het hotel ligt. Na vertrek rijden we enigszins een andere kant op dan volgens ons zou moeten. We maken de taxichauffeur hierop attent en die begint omstandig uit te leggen dat het eenrichtingverkeer is, dat het druk is etc. Maar keert wel om. Hij weet dat wij hem in de gaten hebben. We komen veilig aan. En blijken net zo veel betaald te hebben als groepsleden in een andere taxi.

Om 9.00 uur vertrekken we uit Amman voor een excursie. Amman zelf is een grote moderne stad met weinig historische gebouwen. Tijdens de rit vertelt Ghalib weer het een en ander over zijn land.

We rijden oostwaarts richting Irakese grens. Onze eerste stop is het Omajjadische woestijnkasteel Quasr Al-Harrana. Van een afstand gezien denk je 'Zijn we daarvoor de woestijn ingegaan?' Binnenin is het echter prachtig en veel groter dan je zou denken. Het is het best intact gebleven -deels ruineachtige-exemplaar van alle Omajjadische kastelen en gebouwd rond 700. Het heeft nog originele bogen, koepels, gewelven, penditieven en medaillons in stucwerk. De volgende stop is Quseir Amra. Dit woestijnpaleisje werd gebouwd in het jaar 711 onder kalif Walid I en bevat veel -waaronder stoute (naakte vrouwen)- muurschilderingen. Wat er nog staat is slechts een klein deel van een voorheen groter complex. Desalniettemin erg mooi. Aansluitend drinken we thee en koffie in een bedoe'enentent die bij de toegang tot het terrein staat.

Na weer een uur rijden is het tijd voor de verdere afdaling van 900 boven de zeespiegel (Amman) naar ruim 400 meter eronder. We zijn op weg naar de Dode Zee. Daar aangekomen eerst buffetlunchen en dan het water in. De paar kleine wondje die ik heb beginnen gelijk te steken. Het is een gekke gewaarwording in dit water te zijn. Want door het hoge zoutgehalte is het onmogelijk om te zinken. Je kunt er de krant lezen. Dan is het tijd om ons in te smeren met zwarte heilzame modder. Om deze al bijtend te laten opdrogen en na 10 minuten weer af te spoelen. Wat een zachte huid! Er is 10 jaar vanaf. Na de Dode Zee zwemmen we ook wat in het zwembad. Prima tijdverdrijf. Het oproep tot het gebed lijkt hier aan loze oren gericht bij de aanwezige Jordani'rs

Na vertrek bij de zee een kort bezoek aan een toeristtrap. Een enorme winkel met allerlei geneeskrachtige Dode Zee artikelen en andere dingen. Weer bij het hotel aangekomen besluiten Gerrit, Marion en wij tot een beperkt avondeten bij een pizzeria nabij. We hebben geen zin meer in een lange rit naar het centrum van de stad voor iets anders.