Vandaag een lange dag en wederom een action packed programma. Zoals tot nu toe de gehele reis. Met elke dag een vast startpatroon: wassen, insmeren met zonnecr'me en deet (antimuggenmiddel) en dan ontbijten. En ons elke keer weer verwonderen over dat nooduitgangen hier worden gebruikt als opslagplaats.

Eerste stop is de Berg Nebo waar Mozes zou zijn overleden. De kerk uit de 6e eeuw na Christus en een bijbehorend moza'ek zijn helaas niet te bezichtigen. Wel hebben we een geweldig uitzicht op de Jordaanvallei en de Dode Zee. En zijn er in het kleine museum prachtige opgegraven moza'eken vanuit de omgeving te bewonderen. Evenals de overal aanwezige toeristenpolitie (niet opgegraven). Vermoedelijk vanwege de aanslag in 2006 in Amman op toeristen. Op het ogenblik zijn er trouwens volgens gids Ghalib circa 70% minder toeristen. Vooral vanwege de onrust in de regio.

Vrij snel daarna arriveren we in Madaba voor een bezoek aan de Grieks-Orthodoxe kerk. Vanwege de landkaart van Madaba die zich daar in moza'ekvorm bevindt. Deze is in 1898 ontdekt toen de kerk werd gebouwd op een plek waar vroeger een Byzantijnse kerk had gestaan. De kaart is een topografische voorstelling uit de 6e eeuw n.Chr. van de Oostelijk Byzantijnse wereld en bevat rivieren, dalen, de Dode Zee, heuvels, steden en met als middelpunt Jeruzalem met de kerk van het heilige graf. Na een kerkbezoek gaan Erik en ik wat vers sap en Turkse koffie drinken.

Rijdend door het Bijbelse land van Moab via de King's Highway -en later deels de Desert Highway- worden we in de bus door gids Ghalib getrakteerd op Falaffelballen. Prima. Het landschap is heuvelachtig, bezaaid met Wadi's (lege rivierbeddingen), merendeels kaal met plukken groen ertussen -o.a. door landbouw- en (later) kuddes geiten.

Na enige tijd een fotostop bij de magnifieke Grand Canyon van Jordani': Wadi al Mujib. Daarna 900 afdalend naar een stuwmeer om daarna aan de andere kant van de Canyon te klimmen en om met uitzicht op Al Mujib onder een tentdoek -waar ze ook nog eens koffie en thee hebben- te picknicken. Er zijn slechtere plekken denkbaar voor een lunch.

Daarna verder door een vlakker landschap met dorpjes. In een daarvan stoppen we om alcohol in te kopen voor ons verblijf in Wadi Rum over enkele dagen. Alcohol die alleen verkocht mag worden door christenen. Ondertussen nemen we in het geheim een foto van een groep schoolmeisje die op de bus staan te wachten. De vrouwen zijn op het platteland consequent volledig bedekt (op het gezicht na). De kledingvariatie van in Amman is hier verdwenen.

En dan na enige tijd rijden weeeer een fotostop. Nu om het kruisvaarderkasteel van Karak op de gevoelige plaat te zetten. Veel is er van de oorspronkelijke bouw van 1142 niet meer over. Wat zichtbaar is stamt grotendeels uit de Mammelukse periode. En nog veel meer ligt onopgegraven te wachten. Zoals in heel Jordani'. Volgend fotostop is bij Shawbak met een fabelachtig uitzicht op huizen uit de Ottomaanse periode. Het gelijknamige kruisvaarderkasteel is door de stand van de zon helaas niet goed zichtbaar. En we zien nog restanten van de King's Highway ten tijde van de Romeinen.

Rond 17.15 uur arriveren we bij Sid al Barid, oftewel klein Petra c.q. een 'voorstad' van het oude Petra. Het bestaat uit allemaal rotswoningen uitgehouwen in prachtige rotsformaties. Zeer indrukwekkend. En dit is nog maar een voorproefje op het echte Petra. Na nog een korte rit komen we tegen 18.30 uur aan in ons hotel in nieuw Petra. Na een buffetmaaltijd op het dakterras van het hotel -met een mooi uitzicht op verlicht nieuw Petra- is het tijd om naar bed te gaan of om de tour 'Petra by night' te doen. Wij kiezen voor het eerste. Het is morgen weer erg vroeg opstaan.

Vandaag begint de dag met verwachtingsvolle spanning en eindigt op het tandvlees.

Om 6.00 uur ontbijt en om 6.30 uur met de gehele groep te voet naar het oude Petra. Na het betalen van de toegangsprijs (JD 50 = EUR 55) en enige honderden meters open pad duiken we As-Siq in. Dit is een 1,2 kilometer lange en relatief smalle kloof met rotswanden die tot 80 meter hoog zijn. Het is er heerlijk lopen in de schaduw en de sprookjesachtige effecten van erosie bewonderen. Dan komt het einde in zicht. En zien we door een smalle spleet delen van een enorm hoog in rotsen uitgehouwen fa'ade. Als we de kloof uitlopen manifesteert 'The Temple of Doom' zich in al zijn magnifieke -enigszins zacht rozekleurige- omvang. Indiana Jones is echter nergens te bekennen. We zijn natuurlijk aangeland bij HET beeldkenmerk van Petra: Al-Khazneh, de schatkist. 40 meter breed en 43 hoog. Het grafmonument van een koning van de Nabatees-Arabische inwoners die Petra ruwweg 2000 jaar geleden in de zachte Nubische zandsteen hebben uitgehouwen. De Nabateers konden zich de uitgehakte pracht en praal veroorloven door de handel die ze dreven.

Wat we vandaag zien is nog slechts een flauwe echo van wat er eens wat (en deels nog onder het zand zit). En desalniettemin zeer imposant. Na de schatkist lopen we naar de vier Koninklijke tombes. De een met een nog mooiere grootse fa'ade dan de ander. En van daaruit hebben we ook een geweldig uitzicht op het theater dat -na een extensie- plaats had voor 7000 toeschouwers.

Na een koffiestop is het tijd voor de klim van 800 traptreden naar Ad-Deir, het klooster. Geen flauw idee wat we kunnen verwachten. Wel lopen we nu niet meer in de schaduw en begint het rap warmer te worden. Het merendeels van de 800 treden ligt in de brandende zon. Enkele keren rusten we -ieder lid van de groep doet het vanaf nu in zijn eigen tempo- in de schaarse schaduwplekken. En dan moeten we ineens enkele traptreden omlaag. Nog niets te zien. En dan, het hoekje om, is daar in al zijn meeslepende grootsheid de fa'ade van Ad-Deir. Wat een beeld.

Na een bewonderings-en-foto-pauze lopen we naar een hoger gelegen plek met een weids uitzicht over de omgeving en lunchen er met Hennie en Bert. Kort daarop lopen we naar een nog mooier uitzichtspunt: niet alleen in de verte, nu ook de diepte in.

Na een koffiepauze is het tijd voor de 800 traptreden omlaag. Ondertussen passeren van boven en beneden ezels met mensen erop. Je kunt de trappen ook per ezel doen. Beneden nemen we een drankje en lopen nog wat rond. Maar echt veel energie hebben we niet meer, temeer daar het ondertussen weer bloedheet is en vrijwel nergens schaduw. De lange terugtocht naar de kloof is dan ook geen lolletje. In de kloof is gelukkig schaduw. De honderden meters erna zijn net een oven. Wat tijdens de gehele terugweg ook niet helpt zijn de vele stofwolken veroorzaakt door paard en wagen waar toeristen mee vervoerd kunnen worden, maar waarmee als gekken wordt gereden als ze leeg zijn. Of al die kaarten en 'kraaltjes' verkopers waar je toch vriendelijk tegen wilt blijven. Ofschoon als een meisje kaarten in onze schoot legt om deze te kopen, dan houd het wel een beetje op. In de bus die ons naar het hotel terugbrengt is het nog enkele graden warmer. We hebben het gehad en ik helemaal. Ik heb sinds gisteren ook keelpijn.

's Avonds eten we samen met Marion en Gerrit in restaurant Red Cave met Bedoe'enen gerechten. Het is heerlijk. Weer in het hotel aangekomen temperatuur ik mij maar eens en blijk 38,4 graden te hebben. Morgen maar zien hoe het dan is.

Temperaturen (37,8), blaar doorprikken, keel gorgelen met zout water en vandaag zeker eenmaal cola drinken (reinigt alles). We zijn tenslotte op vakantie.

Het geplande vertrek om 10.30 uur loopt enige vertraging op omdat het hotel van water wordt voorzien. De pompwagen staat midden in de ingang van het terras gelegen voor de ingang van het hotel. Er kan geen mens langs, laat staan bagage. Ach, wat is een kwartier.

De rit naar Wadi Rum verloopt door een gevarieerd landschap. Eerst rechts van ons de Araba vallei met in de verte -een klein wit stipje- het graf van Aaron op de top van een berg. Dan vliegen we haast door de bus. De chauffeur moet stevig remmen voor een kudde geiten. Na de koffiestop -Turkse koffie smaakt prima, ook al is het niet echt gezond- vervolgen we onze weg over de King's Highway en kruizen daarbij regelmatig de Hejaz-spoorlijn aangelegd toen de Ottomanen het nog voor het zeggen hadden. Daar zijn helaas heel veel bomen voor gekapt, maar al eerder begon de ontbossing. Eeuwen geleden was het hier nog veel groener.

Rond 13.00 uur arriveren we in ons kampement Zawaidez met tweepersoons kamelenharen tenten. Over de koffer in de tent zetten kun je maar beter niet al te lang doen, want het is er binnen 60 graden warm (Bert heeft het gemeten). Na de uitstekende buffetlunch -met natuurlijk hummus (waar en wanneer niet hier) en nu ook Bedoe'enen hutspot (ja echt)- even wat hangen. Het is te warm om te lezen.

Om 15.00 uur start de open jeep safari van 4 uur door het landschap van Wadi Rum. Erik komt er via een kaartje op zijn mobiele telefoon achter dat we ons bij de safari buiten het offici'le park bevinden -waardoor we niet naar de beroemde seven pilars gaan- en vraagt bij gids Ghalib na hoe dit zit. Die antwoord dat verschillende Bedoe'enen stammen elk hun eigen gebied hebben waar excursies worden gegeven. Oh, wij zitten dus bij de 'verkeerde' stam. Pech. Nu ja, pech. Het landschap is prachtig: woestijn met veel heuvels en bergen. En we komen bij een ander beroemd beeld: een enorme rotsbrug. Gelukkig hebben we een doekdak boven ons en staat er behoorlijk wat wind. Het is wel wat stof happen. Natuurlijk onderweg een theestop in een tent. Met de gelegenheid dingetjes te kopen. En later een theestop met live muziek erbij: een man speelt op een instrument en zingt een tweetal liederen. We zijn mooi op tijd voor de zonsondergang. Even wachten en dan -alsof op bestelling- is hij er. Prachtig. Het aanduwen van een van drie de jeeps behoord vermoedelijk niet tot het offici'le programma. De startmotor doet het niet meer. Een erg steile zandhelling afduwen helpt. Zonder groepsleden erin natuurlijk.

Terug in het kamp snel douchen -stel je er niet al te veel van voor- om op tijd terug te zijn voor het uitgraven door het personeel van het kamp van de in een grote pot gegaarde kip. Het smaakt uitstekend, Evenals de salades, de hutspot etc. De meegenomen wijn smaakt maar zo zo. De zes bedelende katten zijn wel erg brutaal. Ze halen haast het eten van je bord. Ons (tariefloos) gesprek met GZ-psychologisch therapeut Bert is diepgaand en boeiend.

De avond wordt afgesloten met sterren kijken. We zien delen van de Melkweg. Wauw.