Onze vluchten Amsterdam-Londen en Londen-Buenos Aires verlopen redelijk probleemloos. Gelukkig krijgen we onderweg naar Buenos een overheerlijke cocktail aangeboden. D.w.z. we worden flink geshaket. De alcohol mogen we er zelf bij denken. Turbulentie, echt iets voor iemand met een lichte vliegangst zoals ik. Het prachtige rood van de opkomende zon maakt het meer dan goed.

Zondag, 29-11-2009 (dag 2) Na aankomst in Buenos is het wachten geblazen in de slurf van vliegtuig naar de terminal. De Argentijnen mogen wel verder. Over de rij bij de Douane zullen we het maar niet hebben. En hier en daar lekt het dak. Wat blijkt, het vliegveld wordt verbouwd. Ik hoop niet dat AA 2000 -op de borden met uitleg over de verbouwing- betekent dat ze al sinds 2000 bezig zijn. We worden welkom geheten door reisleider Jan en vervolgens door een enorme stortbui. Don't cry for me Argentina ... De relatieve korte rit van vliegveld naar hotel gaat door een ogenschijnlijk verlaten stad. Het is zondag en het regent. Vandaar. Na de incheck in het grandioze -en -perfect centraal gelegen- hotel 'Verganos Glorios', gaan we met ons twee'n de straat op. Eerst lunchen. Dat lukt gelukkig snel. Erik gaat gelijk aan zijn eerste biefstuk. Smaakt prima. Daarna door naar Plaza de Mayo, het centrale plein in Buenos. Makkelijk aan te lopen, maar toch pakken we de enige metro in geheel Zuid-Amerika. Met rijtuigen uit de bouwperiode (ca 1915). Erg leuk. Bij de Plaza duiken we Casa Rosada -het roze gekleurde Presidentiele Paleis- in. Daar sluiten we aan bij een rondleiding door het gebouw en Argentijnse geschiedenis. Met veel verwijzingen naar de Perons natuurlijk. Boeiend. Evenals de knappe bewakers in hun mooie uniformen. Aansluitend wilden we naar het beroemde caf' Tortoni. Om te genieten van de beroemde Argentijnse caf'cultuur. De rij buiten is echter wat aan de lange kant. Dan maar een si'sta in het hotel.

Om 20.15 uur duiken we met de gehele groep (20 + reisleider) een restaurant in voor avondeten. Voor 20.00 uur hoef je in een restaurant niet aan te kloppen voor een diner. Het zit er pas rond 22.30 uur vol! Het diner bevalt ons prima. Vanwege het eten -veel vlees, geen land voor vegetari'rs!- en het groepsgebeuren. Zo zijn er wat gevoeligheden tussen een dochter en vader. Dochter vind dat vader wat meer in het hier en nu moet leven en niet in de toekomst. Onze zuiderburen zijn rijkelijk vertegenwoordigd, inclusief bijbehorende gevoeligheden. De hij van een echtpaar noemt zichzelf Vlaams. De vrouw reageert daarop met dat ze niets van dat Vlaamse Blok gedoe wil weten en noemt zich Belgisch. En dan natuurlijk onze reisleider. Die houd wel van een paar glaasjes.

Na het ontbijt vertrekt vrijwel het gehele gezelschap voor een facultatieve busexcursie door Buenos. Begeleidt door onze bevallige plaatselijke gids Marcella. Een tocht langs diverse delen van de stad: San Telmo, La Boca, Puerto Madero, Plaza San Martin, Palermo en Cemeterio de la Recoleta. La Boca is een armenwijk met kleurige huizen van golfplaten. Leuk om te zien, maar om er te wonen? Het cementerio is de begraafplaats van Argentini'. Vele Argentijnse beroemdheden liggen hier opgebaard, niet begraven. In tombes van vele stijlen en maten (twee hebben er zelfs een lift!). Een indrukwekkend geheel. Tussendoor wordt er door de groepsleden flink gemengd en bijgepraat. Incl. over onze reisleider.

Na een lunch met ons twee'n -zo rond 14.00 uur, eetpatronen worden hier flink doorbroken- lopen we terug naar het hotel. En genieten van de veelheid aan bouwstijlen in Buenos. Dominant aanwezig is de stijl uit de Belle Epoque (ca. 1880-1900). De gelijkenis met Parijs wordt niet voor niets gemaakt. Deze stijl is hier naartoe gekomen met de terugkomst van vele rijke Argentijnen die naar Europa waren gevlucht vanwege de gele koorts in de stad. De stad voelt heerlijk relaxed aan, ook al is het vandaag wel druk. Het zonnige en warme weer zal er wel mee te maken hebben. 's Avonds zijn we klaar voor de reis richting het Zuiden, naar Puerto Madryn in Patagoni'. Met de nachtbus. 17 uur in een bus!

De 17-urige reis met de nachtbus gaat verbazingwekkend snel. Voornamelijk omdat we in stoelen zitten die vergelijkbaar zijn met businessclass vliegen. Alleen het eten is van mindere kwaliteit dan economy. A la. En er wordt gezorgd voor vermaak. Zo draait er een heerlijk CD op geluidsterkte 'je hoort jezelf niet meer', is er een onderhoudende video, wordt je midden in de nacht gewekt door de fruitbrigade -fruit mag een binnenlandse grens niet over, althans de appels en mandarijnen niet, de bananen weer wel- en is er later een drugscontrole met streng kijkende agenten en een lieve hond. Gelukkig wordt alleen het fruit gevonden. En we vermaken onszelf met geouwehoer, lol en slapen. Patagoni' kenmerkt zich door eindeloos niets. Een lange weg, beperkte vegetatie (struiken) en een hemelblauwe lucht. Prachtig.

Na aankomst in Puerto Madryn gelijk naar ons hotel aan de boulevard en met een receptie die moderniteit uitstraalt. Het loshangende behang op de kamer past daar weer niet geheel bij. Inchecken en daarna het plaatsje verkennen. Daar zijn we na een uurtje wel klaar mee. Het is een gat waar het in de zomer druk schijnt te zijn. Nu dus niet. Maar de beweging doet goed. En de lunch met ons twee'n in een leuk tentje smaakte prima. Na de si'sta met de gehele groep naar een visrestaurant, waar onze reisleider heeft gereserveerd. Prima eten en gezelligheid aan onze tafel van zes met Antoinette, Jolanda, Ditty en Cobie. Ter tafel werden o.a. de belevenissen over de reisleider uitgewisseld, zoals dat deze in de bus de catering dwingend had benaderd voor een whisky en dat hij in scheiding met zijn vrouw ligt. Daar wordt je niet echt vrolijk van. Aan de andere kant: zolang de belangrijkste zaken goed geregeld blijven, is het te doen. Ook al gaat het op detailniveau zeker niet altijd goed.

Ontbijt om 6.30 uur. Althans, dat is de bedoeling. Wij zijn er wel, het ontbijt nog niet. Ach, dit is Argentini' en dus arriveert het na 10 minuten en in etappes. Vandaag staat schiereiland Valdes op het programma. Met eigen busje en plaatselijke babbellustige gids Lucretia gaan we aldaar walvissen, zeeolifanten en pingu'ns kijken. Althans dat hopen we, want het walvisseizoen is zo goed als over. Volgens onze reisleider zou de vorige groep 300 walvissen hebben gezien! Welnu, wij moeten genoegen nemen met drie. Maar die komen erg dichtbij en laten zich goed zien. Indrukwekkend! Wel jammer dat onze vingers er haast vanaf vriezen vanwege de koude wind. Niet iedereen -w.o. wij- is even gekleed op dit weer. De pingu'ns -op een andere plek- naderen we tot op enkele meters. De meeste hebben jongen. Echt bijzonder om dat van zo dichtbij te mogen zien. Van Lucretia vernemen we veel interessante dingen zoals dat de walvismoeder de melk voor haar jong 'uitspuit' en dat deze zo vet is dat het niet mengt met water. Het jong kan de straal dus zo opzuigen. En bij de zeeleeuwen 'zwemt' de embryo eerst drie maanden in de baarmoeder voordat het zich aan de wand hecht omdat de moeder dan pas haar vetreserves heeft aangevuld.

Om 20.00 uur vertrekken we met ons zestienen op zoek naar een restaurant. Dat lukt aan de hand van Erik's advies binnen vijf minuten. We hebben een makkelijke en relaxte groep, met leeftijden vari'rend van 20-65+. Aan onze tafel van zes -Kitty, Brigitte, Tine en een andere Erik- veel lol en goede gesprekken. En dat tezamen met een prima maal voor nog geen EUR 15 p.p. (incl. wijn). Lang leve Argentini'! Voor het vertrek voor het avondmaal horen we van Kitty dat de reisleider vervangen wordt. Hij is naar de arts geweest vanwege een al twee weken lang opgezette keel en de uitslag was zodanig dat hij naar huis moet. De reisleider had haar ook gevraagd of zij wist wie er twee keer over hem naar de locale reisagent had gebeld.

Bij het ontbijt komt de reisleider bij ons zitten en vertelt dat hij vermoedelijk schildklierkanker heeft en zo snel als mogelijk naar huis wil. Reisorganisatie Djoser is dat aan het regelen. Wij krijgen van Djoser nog een brief waarin alles wordt uitgelegd. We vertrekken dus zonder reisleider. In de bus vertelt Belgische reisgenoot Jean ons allen dat hij -op verzoek van de reisleider- door Djoser aan de telefoon is geroepen. Djoser heeft zich verontschuldigt voor de chaotische gang van zaken de afgelopen dagen en zal zo snel als mogelijk voor vervanging zorgen. Jean zegt dat hij niet verder wil ingaan op de gezondheidssituatie van de reisleider, maar dat het voor iedereen duidelijk is dat deze problemen heeft. Tja, daar zit geen woord Spaans bij. Een dramatisch einde van een reisleiderschap. Met de vraag wat er nu werkelijk aan de hand is. Want -o.a.- waarom vraagt de reisleider die naar de dokter is geweest om een doktersverklaring van reisgenoot en gynaecoloog Guido?

De reis met onze eigen bus van Puerto Madryn naar Esquel -van de Oostkust naar de Andes in het Westen- voert ons door het grote en heerlijke niets. Aanvankelijk alleen plat met struiken, later heuvelachtig en met bomen. En tenslotte de sneeuwbedekte Andes in de verte. Magnifiek! Meestal zijn we de enige op de weg. Ook niet helemaal. Want onderweg ligt er een auto in de prak langs de weg. Er is net een ongeluk gebeurd. Argentini' staat bekend om de wilde rijstijl. We picknicken op een mooi plekje aan het water. En hebben het dan met zeven van ons nog even over de reisleider. Allemaal vragen we ons af wat er nu wel en niet waar is van wat we hebben gehoord. Vooral omdat er zo veel puzzelstukjes zijn. Wellicht heeft Djoser a.g.v. evaluaties van eerdere groepen -en na contact met de locale reisagent- de stekker eruit getrokken. Na een rit van 10 uur arriveren we in hotel 'Deprossivos'. De kamerverdeling doen we nu even zelf.