Een vrije dag in het Parijs van Argentini'. We gaan met zijn twee'n op stap. Als eerste (weer) naar de wijk San Telmo en meer specifiek naar (de straat) Defensa. De straat in Buenos Aires als je in antiek bent ge'nteresseerd. De zaak waar we naar toe willen -Guevara Galley- is nog gesloten. Dus eerst wat 'vrolijk' koffiedrinken en daarna wat verder lopen. Ondertussen lopen we bij twee andere kunstzaken naar binnen. Althans we bellen aan, want je komt niet zomaal binnen: Galeria Sergio F. Guevara en Calvaresi Antiqvariato. Daar hebben ze een ontstellende hoeveelheid aan Art Deco kunst. En vrijwel alles oogt authentiek. Het is voor ons kwijlen met de kraan open en tevens een feest van herkenning t.a.v. Frans glas (Degue, Daum, Galle, Sabino en vooral heel veel Le Verre Francais), wat Belgisch aardewerk (Boch) en Oostenrijks metaal (Hagenauer) etc. Bij de tweede zaak komen we uitgebreid in gesprek met de verkoopster en haar moeder en krijgen we een rondleiding over de bovenste twee verdiepingen waar we met een lift (!) naar toe gaan. Zo komen we te weten dat veel van de Art Deco kunst in de jaren twintig en dertig door Argentijnen die in Europa studeerden of er reisden mee is genomen. Argentini' was toen een rijk land. We overwegen de aanschaf van een vaasje van een relatief on- maar ons wel- bekend merk (Peynaud). Dat moet wel kunnen voor $500 (omgerekend een kleine EUR 100). Tot we begrijpen dat met het $-teken niet -zoals gebruikelijk- de Argentijnse Peso wordt bedoeld, maar de Amerikaanse dollar. Slik. Dat wordt dan een aardig vaasje voor een 'mooie vaasprijs'. Toch maar niet. En de schitterende -maar veel te zware Sabino- van $3500 is ineens niet meer betaalbaar. Bij Guevara Gallery is de hoeveelheid Frans glas gewoonweg niet meer leuk. Walgelijk veel. Een prachtige -en qua vorm ongewone- Daum kost helaas $ 8000. Laat maar.

Genoeg -toch onbetaalbare- kunst. Het is tijd voor wat flaneerwerk aan de Avenue Alicia Moreau de Justo, een kade langs docks. Wel zoveel als mogelijk in de schaduw blijven, want bij tegen de 30 graden en met een hoge luchtvochtigheid is het zwaar werken. Maar we zullen niet klagen gezien de ijzige berichten uit Nederland. De eerste echte witte kerst sedert 1981 schijnt te worden verwacht. Aan de kade bezoeken we het Fragata Sarmiento. Een oud marine(zeil)schip. Een prachtig schip met veel hout, koper, touwen etc. dat we tot in de machinekamer kunnen bewonderen. Ze moeten overigens vroeger wel veel kleiner zijn geweest, want ik kan er meestel alleen met gebogen hoofd rondlopen.

In de avond het groepsafscheidsdiner. In een leuk restaurant direct naast het hotel. Leuk omdat de muren zijn behangen met allerlei attributen uit de theaterwereld. Onder het restaurant blijkt ook een theater te zitten waar een voorstelling wordt gegeven. Na deze observatie snappen we waarom de travestiet het gordijn naast onze grote tafel opzijschoof en het restaurant inkeek. Ze wachtte het sein voor optreden af. Het eten is aardig, de wijnen matig. De eetclub is verwend. Het is gezellig, maar duurt ook te lang. Dat heb je met een grote groep. Gelukkig kan de rekening door 20 worden gedeeld. Want individueel afrekenen is een horror. Ik houd het afscheidspraatje in de vorm van een sprookje 'Er was eens een Djosergroep die ging op reis ...' etc. Het wordt wel gewaardeerd gezien het gelach. Enkele anderen zingen vervolgens een bedanklied voor reisleidster Eveliene en Fluffy reikt het kado uit. Na het eten nemen we afscheid van Jolanda en eetclubgenoot Kitty, want die gaan door naar de watervallen in het Noorden. Voldaan is het dan goed slapen gaan.

De 15-urige terugvlucht -met ingeplande tussenstop te Sao Paolo (Brazili')- gaat gepaard met vertraging a.g.v. een latere aankomst van het vliegtuig uit Londen i.v.m. zware sneeuwval aldaar (vrijdag) en a.g.v. zware regenval te Buenos Aires bij vertrek vandaag. Door het laatste mag er een tijdje niet geboard worden (te veel regenval bij aansluiting tussen uitgang pier en ingang vliegtuig).

Onderweg is er veel meer turbulentie dan op de heenreis. Fijn. Vooral die heftige schokken. Slapen gaat dus maar zo zo.

De weersomstandigheden van (eer)gisteren blijken een voorbode voor vandaag te zijn geweest. We mogen ons al verheugen op een ingeplande wachttijd van ca. 4 uur -de vertraging van gisteren is bij aankomst te Londen gereduceerd tot een half uur- het zal meer worden. Want Schiphol is dicht. Vanwege sneeuwval. We kunnen dus niet weg. Bizar overigens dat dit niet op de site van Schiphol staat en ook pas veel later op nu.nl. Wel blijkt uit de Schipholsite dat er geen vliegtuig vertrekt (zo een laptopje met WiFi is heel handig!). Tja, en als we er al komen, dan ontstaat het volgende probleem: treinvervoer van Schiphol naar huis. De NS kan de sneeuw niet aan.

De oorspronkelijk vertrektijd van 11.40 uur lokale tijd wordt 13.30 uur, dan 14.30, dan 16.00 uur. Rond 14.00 uur gaat het aankondigingbord bij de gate op zwart. Via de Schipholsite zien we om 15.00 uur dat we een slot hebben gekregen. We zouden om 18.00 uur in Nederland arriveren. Hoera! Om 15.30 uur mogen we dan eindelijk boarden. In het vliegtuig krijgen we te horen dat er wat koffers uit moeten van mensen die niet meegaan. Oh, oh. Vervolgens zijn we er klaar voor. Maar dan roept de captain om dat we van Schiphol niet eerder dan 17.00 uur mogen vertrekken. Zucht. Tegelijkertijd meldt hij dat we een van de weinigen zijn die toestemming hebben gekregen om op Schiphol te landen. Dat klinkt als een narrow escape.

Om 19.00 uur en met 5 uur vertraging landen we op een sneeuwwit Schiphol. Een Schiphol dat bomvol met mensen blijkt te zijn. Dat hebben we nog niet eerder zo erg gezien. De formaliteiten gaan snel, de koffers zijn er rap. Snel afscheid nemen van de groep en naar het gevoel luisterend snel naar het spoor rennen. Daar halen we net de stoptrein naar Leiden. Iets anders rijdt er die kant niet op. In Leiden zien we wel verder. Daar halen we nog net de stoptrein naar een volgend station. Wat staat ons daar te wachten? De conductrice weet het helaas niet. Ze heeft geen enkele informatie en kan geen collega's te pakken krijgen. Een meisje in de trein is al sinds 15.00 uur bezig is om van Alkmaar naar huis te komen. We zien haar later op de avond nog ge'nterviewd worden op het journaal. In tranen. We spreken af gezamenlijk een taxi te nemen als er vanuit het volgende station niets rijdt.

Vanuit het volgende station brengt een trein een klein stukje verder. Aldaar aangekomen is het even onduidelijk. De ene spoorwegbeambte zegt dat we naar spoor x moeten, de ander naar spoor y. Trappen op en af rennen met de koffers. Fijn. Dan blijkt er een intercity naar onze eindbestemming aan te komen. Ja, ja: een INTERCITY.

Met in totaal 6,5 vertraging arriveren we op onze eindbestemming. Daar is het tegen 22.00 uur door de sneeuw heen baggeren door verlaten straten. Om in de eigen straat aan te komen die in een kerstachtige sfeer verkeerd. En wie zien we daar? Een oude bekende die we lang niet hebben gezien. We gaan ermee op de foto.

's Avonds in bed valt vooral de stilte op. Geen groep, geen straatlawaai, geen muziek. Even niets. Heerlijk. Het was een mooie vakantie. Het is ook mooi om weer thuis te zijn.