Na een zweetnacht staat een bezoek aan de 'Perito Moreno' gletsjer in het 'Los Glaciares National Park' op het programma. De bustocht er naartoe is al mooi. De uitgestrekte -niet erg vruchtbare- lege 'weide'gronden van Patagoni' en de vele bergen gaan niet vervelen. Hier en daar is er een 'boerderij', een 'estancia'. Een estancia van grofweg een half miljoen ha is geen uitzondering. In het National Park is het groener met bomen en veel rode bloemen. Het is hier diep in de lente.

We mogen de gletsjer vanuit verschillende perspectieven bekijken, bij gevarieerd weer: wind, zon, wolken, regendruppels, forse wind (koud), windluw (warm). Eerst op een boot, die de gletsjer op niet meer dan 250 meter benaderd vanwege het afbrokkelende ijs. Niet zo gek bij een ijswand die 60 meter hoog is en de respectabele leeftijd van 300 jaar heeft. Dat is ook de duur die een stuk ijs dat zich -uit sneeuw- aan het begin van de gletsjer heeft gevormd erover doet om de 30 kilometer lange tocht naar de ijswand af te leggen. En er breekt inderdaad hier en daar ijs af. Op een bepaalt moment op een bepaalde plek zelfs een laag van de wand van boven tot beneden. Ik heb het ongelofelijke geluk het op foto's vast te kunnen leggen. Idem de vloedgolf die het vallen teweegbrengt. Die 250 meter afstand is volstrekt te begrijpen. Het andere perspectief is een wandeling van waaruit je de enorme gletsjer vanuit twee kanten kan bekijken. Het is een ongelofelijk megabeest in allerlei kleuren blauw en wit. Dat blauwe is overigens optisch bedrog: hoe dikker het ijs, hoe minder zuurstof en hoe blauwer het oogt. Als je het afhakt is het echter gewoon wit. Deze gletsjer is een van de weinige die zich a.g.v. de wereldwijde opwarming niet 'terugtrekt'. Oftewel ijsgroei en ijsafbraak zijn in evenwicht (de gletsjer van gisteren zou met 1 meter per dag afnemen). Althans, wat betreft de lengte van de gletsjer. Helaas niet wat betreft de hoogte. Deze neemt wel af.

In de namiddag zijn we weer terug in El Calafate, waar de kerstversiering inmiddels aan het uitrukken is, evenals allerlei nieuwbouw (het plaatsje is sedert 2000 enorm gegroeid). Kerstversiering bij 20 graden, het blijft vreemd. Maar ja, dat zullen de Argentijnen wel vinden van sneeuw tijdens de Kerst. Het is maar wat je gewend bent,

We -de bende van vijf en Jan- offeren ons maar weer eens op en gaan eten in een wijnbar. 150 soorten wijn hebben ze er. En je kunt er eten. Naar verluidt de beste eetplek in town. Welnu, we hebben er geen onafhankelijk onderzoek naar gedaan, maar het eten is geweldig (voor mij een heerlijke groetensoep en de malste biefstuk tot nu toe). Evenals de witte wijn bij het hoofdgerecht en de rode bij het hoofdgerecht. Beide door Erik uitgezocht. Ofschoon we al redelijk gevuld zijn, nemen we toch een dessert. Want op de kaart wordt er een dessertwijn bij geadviseerd. En een wijnbar verlaten zonder er een dessertwijn bij te hebben gedronken, dat kan natuurlijk niet. Oh, wat is het leven zwaar. Voor plaatselijk amusement is ook gezorgd. Ten eerste in de vorm van onze goed uitziende ober die het jeu de vivre van de bediening goed beheerst. En door een man alleen aan een tafeltje. Tijdens het uitkiezen van het dessert zit gepensioneerde reisgenoot Kitty in ''n keer bij hem aan tafel. Ze wil hem even informeren over Fluffy (voor de niet ingewijden: Erik's gele eendmascotte die op elke reis meegaat) die door Erik uit de tas is gehaald. De man had het geamuseerd aanschouwd. Evenals de helft van de andere bezoekers in het restaurant. Later loopt Erik even met Fluffy naar hem toe en stelt deze aan hem voor. En dat moet natuurlijk op de foto. Wat Erik dan niet ziet, zien wij wel: de man kijk Erik adorerend aan (Erik kijkt in de camera). Het is wel duidelijk wat voor vlees we hier in de kuip hebben. Voldaan keren we om 21.30 uur bij heerlijk daglicht terug naar ons saunahotel voor wederom een zweetnacht. Waar ....

.... helaas om 4.50 uur de wekker gaat. Om 5.30 uur stappen we in de lijnbus naar Chili voor een tweedaagsbezoek aan het natuurpark Torres del Paine.

De tocht naar de grens duurt ca. vier uur. Bij de twee grenzen duurt het alles bij elkaar twee uur. Met name omdat er veel wachtenden voor ons zijn aan beide zijden. Gelukkig heeft niemand van ons groente of fruit bij zich, want dat mag niet mee Chili in. Voordat we op onze eigen bus over stappen nemen we twee koffie met 1 gebakje. We schrikken ons de blubber van de prijs (EUR 6,5!). Onderweg naar het park zien we in de verte majestueus een condor zweven. Prachtig. En we komen veel lama's tegen. Grappige beesten. Wel met eigenaardige eigenschappen: de volgende dag mogen we een lama-gangbang bewonderen. Arm vrouwtje. De berg waar het hier allemaal om draait -de Torres del Paine- ligt helaas in de wolken. Geeft niets. Want als we stoppen bij een waterval, hebben we een onbeschrijfelijk mooi uitzit op de Torres en omgeving. Je krijgt er tranen van.

Om ca. 17.30 uur komen we eindelijk in onze overnachtingsplek aan, een posada. Dat betekent dat je een bed huurt en niet een kamer. Het is geen probleem: onze eetclub van zes deelt een kamer. De posada is primitief, maar wel leuk. Direct na binnenkomt is er links een winkeltje en rechts een huiskamer. Dan volgt een lange smalle gang met aan ''n kant de ingang van vier kamers met elk zes bedden en in totaal twee badkamers. De andere kant bestaat uit ramen. Aan het einde van de gang bevinden zich kantine en keuken. Dat is het zo een beetje. Het is net schoolreisje. Het eten moeten we direct na aankomst bestellen. Anders kunnen ze het niet aan. Het eten is redelijk, maar wel simpel en prijzig. Het is gezellig. En de bediening doet erg haar best om alles snel op tafel te zetten. Ze zien er wel wat gestrest uit.

We hebben een goede nacht gehad op onze kamer van zes. De bediening doet weer erg haar best tijdens het ontbijt. Schattig. Voor vandaag staat voor de meesten een wandeling op het programma. Met ons eigen busje vertrekken 16 van ons. Daarna over op een kleiner busje omdat onze bus te breed is voor een bruggetje. Tegen betaling natuurlijk. Slim van de eigenaar van het landgoed waar de brug op ligt.

De wandeling is pittig. Veel stijgen. In totaal 700 meter, met af en toe hellingen van zeker 30 graden. Uiteindelijk halen alleen de twee Erik's, Kars en ik de top. Wellicht hebben we ook wat overdreven door een wandeling waar 4,5 uur (heen) voor staat in 3 uur te doen (terug in 2,5 uur). Maar een beetje inspanning is niet erg. Dat denken wellicht meer, want het is een populaire route. Behalve het zwaarste deel -het laatste uur- ervan. Maar ja, dat is dan ook over grit en stenen. Het uitzicht is soms erg mooi en valt soms wat tegen.

Erik geeft na terugkomst reisleidster Eveliene wat feedback over hoe de wandelroute in de reisbeschrijving staan aangeduid. I.p.v. een wandeling die met een normale conditie goed te doen is, kan er beter staan dat deze met een goede conditie normaal te doen is. Eveliene regelt trouwens alles goed, geeft -ondanks dat ze niet is ingelezen in Argentini'- veel informatie, is vriendelijk en vol energie. Wat een aanwinst.

In de avond dezelfde routine. Geen bijzonderheden. Moe en voldaan is het goed slapen gaan.

Vandaag keren we voor de laatste keer terug naar El Calafate. Tevens zijn er presidentsverkiezingen. Onze Chileense chauffeur wordt vervangen omdat hij een stemhokje moet bemannen. De vervanging kan er niet eerder zijn dan ca. 10.00 uur. Want deze moet ook stemmen. En gisteren vroeg de bediening eerst of we vandaag wilden afrekenen. Nu moest het toch gisteren omdat iedereen vandaag gaat stemmen. Wat een stemgetrouwheid. Of zou het de stemplicht zijn?

Redelijk op tijd vertrekken we -na een wandeling naar yet another gletsjer, wel mooi!- over de gebruikelijke hobbelwegen richting uitgang van het park. Met de eveneens gebruikelijke uitzicht-fotostops en wolkenpartijen. We geloven het even wel. De hitte in de bus -warm buiten en een slecht werkende airco- maken ook nogal loom. Van de lunchlocatie worden we weer helemaal wakker: een panoramarestaurant met een geweldig uitzicht op bergen. Wauw. En een prima warme maaltijd. Om 17.00 uur arriveren we aan de Chileense zijde van de grens. Dan blijkt dat we op een busje met anderen -o.a. dagtrippers naar het natuurpark- moeten wachten. Want we moeten met zijn allen in dezelfde bus naar El Calafate. Het zou een half uurtje gaan duren. Het wordt 1,5 uur. Want, het is verkiezingstijd. En dat betekent dat personen die normaal allerlei logistiek regelen er niet zijn. Het is dus een grote puinhoop. Busje komt zo gaat even niet op. Ondertussen is het enige open winkeltje door al de voorraden heen. Ach. Het busje met anderen arriveert om 18.35 uur. We kunnen nu de grens over. Ho, ho, dat gaat niet zomaar. Eerst moeten enkele personen van het ene naar het andere busje, want iedereen moet in de bus zitten zoals op de lijsten die de chauffeurs hebben staat aangegeven. Dat kost slechts 20 minuten. Dan gaat het allemaal relatief snel, zodat we om 20.15 uur aan Argentijnse zijde kunnen vertrekken. Wel typisch dat je aan de Chileense zijde een Chileens inreisformulier moet invullen voor de inreis in Argentini'. En dat het daar nog wordt geaccepteerd ook. Wellicht gezond pragmatisme.

Ruim 4 uur later arriveren we om 0.30 uur in onze hostel. Echter niet nadat we eerst bij 7 andere hotels hebben gestopt om andere gasten uit te laden -grrrrr- en de exponentieel gegroeide kerstversiering in de stad hebben mogen bewonderen. Biertje en dan het bed.