Uitslapen! En nog echt geslapen ook want de sauna stond uit. Dan ontbijten met eigen gekocht bruin brood en volkoren crackers. Hoe komt het toch dat de 'halve wereld' witbrood als ontbijt serveert? Uitchecken en dan wat van die gebruikelijke activiteiten zoals geld pinnen en eetspullen kopen. En uitgebreid koffiedrinken in een geweldige 'libro bar'. Zeer sfeervol. We sluiten af met een heerlijke tweegangenlunch (pompoensoep en salade). Wat lastiger is, is de gekochte boodschappen in onze bagage die in een bagagehok ligt op te bergen. Want erg liggen circa 40 andere tassen/rugzakken en het hok is niet al te groot (understatement).

In de middag draait het vliegtuig cirkels tussen de bergen om hoogte te verliezen om te kunnen landen. Om te landen aan einde van de wereld. Op 1000 kilometer van Antarctica. In de meest Zuidelijke stad ter wereld: Ushuaia op Vuureiland. Het dalen geeft ons een prachtig beeld van waar we terecht komen. Minder was overigens de veiligheidscontrole op El Calafate. De bewaker achter de handbagagescanner had meer interesse in zijn collega dan in de beelden op de monitor. En een schoonmaakster wipte via de nooduitgang het beveiligde -dus na de scan- deel binnen vanuit de aankomsthal. In ons hotel aangekomen blijken wij met ons twee'n de beschikking te hebben over: een keuken, ieder een eigen kleedkamer met bed, een slaapkamer en een woonkamer. Geweldig! (p.s.: later blijkt dat twee andere stellen ook zo zijn gehuisvest. Das dan toch wat minder).

De eetclub annex bende van vijf slaat wederom toe en vind een restaurant met een fantastisch uitzicht op de haven en de bergen. Het eten -drie gangen- en de drank laten we ons weer smaken. Natuurlijk moeten we de volgende dag het adres aan meerderen van de groep afstaan. Het restaurant zal morgen wel een Nederlands-Belgische invasie wachten.

In de ochtend gaan we op excursie naar -en wandelen in- het 'Tierre del Fuego National Park', oftewel het NP van Vuureiland. Welnu, dat hadden we kunnen overslaan. Niet zozeer vanwege de busladingen toeristen die een ochtendexcursie maken vanuit cruiseschip de Veendam en die overal hinderlijk in de weg lopen. Want rollator-, stokken- en rolstoelenpubliek. Ook niet zozeer vanwege het vele stofhappen omdat de wegen in het park onverhard en droog zijn en het flink waait. Maar simpelweg omdat het een anticlimax is na de vele eerdere hoogtepunten gedurende reis. Gevalletje verkeerde timing. Hoe dan ook, we bewegen wat en doorstaan het.

In de middag zijn we vrij. Met ons twee'n een prima lunch in een hippe tent en vervolgens naar het eerste museum gedurende onze rondreis. Het maritiem- en gevangenismuseum met nog vele andere dingen. Beetje eclectisch. Vuureiland was vroeger de plek om stoute mensen op te bergen -nadat eerst de oorspronkelijke bewoners nagenoeg zijn uitgemoord, ze hadden dus plek- dus vandaar de gevangenis. Nou, dat was toen vermoedelijk geen vrolijke boel om hier tijd door te moeten brengen. Ook al zit je dan aan het einde van de wereld, zoals nu overal duidelijk wordt gemaakt.

Na de si'sta -wel nodig omdat de vermoeidheid van de rondreis langzamerhand echt begint toe te slaan- eten met de bende van vijf. Tussendoor dit verslag tikken op de minilaptop van Erik, terwijl de wind luidruchtig om het hotel heen raast.

Gisteren hebben we met ons vieren -Brigitte had geen honger en haakte nabij het restaurant af- gegeten in naar verluidt het beste visrestaurant van Ushuaia (Kaupe). Het uitzicht was prachtig, het eten (drie gangen) was gemiddeld goed, de wijnen geweldig en de rekening voor Argentijnse verhoudingen exorbitant hoog (EUR 55 pp). De prijs-kwaliteitverhouding van het voorgerecht -Koningskrab op een bedje van spinazie- was een negatieve uitschieter. Bij het afrekenen krijgen we twee rekeningen. De een met een bedrag van 974 en de ander met een bedrag van 1074. Het verschil zal wel de fooi zijn, Als we 1075 neerleggen moeten we de ene Peso echt meenemen. Want deze achterlaten zou volgens de bediening betekenen dat we niet tevreden zijn geweest. We snappen het niet en vragen wat er aan de hand is. We krijgen dan te horen dat het gebruikelijk is 10% fooi te geven. Maar die zit er toch al bij? Neen dus. Het verschil is de dessertwijn. We lappen deze direct en bieden onze excuses aan. Buiten blijft er echter toch nog wat knagen en lopen Erik en Kitty terug om de situatie nog een uit te leggen. De bediening is er blij met en legt uit dat ze geen rekening kan maken van bedragen van 1000 en meer.

De rekening betekent dat we geld moeten halen. Mijn ING-pas doet het echter ineens niet meer. Kl.. (censuur) ING. Al over gelezen dat er vaker problemen zijn in het buitenland met de nieuwe passen van ING. De volgende dag horen we dat ook groepslid Antoinette niet meer kan pinnen (ze heeft het bij veel pinautomaten geprobeerd). Gelukkig kan Erik wel pinnen.

Woensdagochtend gaan we aan boord van de majestueuze -edoch al enigszins vervallen- Barracuda. Voor een rondvaart over het Beaglekanaal. We hebben het schip voor ca. 70 personen haast voor onze groep alleen. De drie uur durende rondvaart is prachtig. We naderen eilandjes met vogels en zeeleeuwen tot op enkele centimeters en kunnen de bewoners bewonderen .. en ruiken. Verder veel zon, mooie wolkenpartijen, bergen en een aardige temperatuur van zo een 18 graden.

Het boottocht in de middag -na 1,5 uur in een busje over hobbelwegen- is van geheel andere aard. We hebben het erg koud -ondanks mijn zes lagen kleden, incl. regencape- en een nat achterste. Het tochtje met de grote overdekte rubberboot (een Zodiac) -stuiterend over het door de wind opgejaagde water- brengt ons naar een pingu'nkolonie. Alwaar we voorzichtig en langzaam en onder begeleiding van een gids -en in de regen- tussen de dieren mogen lopen. Geweldig! Terug op de plek van vertrek van het bootje warmen we ons op bij een grote houtkachel en m.b.v. warme chocolademelk.

Vanavond eten in het restaurant waar we maandag naar toe wilden, maar dat toen dicht was. Waardoor we toen bij de andere gelukstreffer terechtkwamen. Prima (drie gangen) eetcaf' eten voor een zeer schappelijke prijs (EUR 18 pp). En .... Fluffy steelt de show. Toen hij uit de tas ontsnapte en de chagrijnige serveerster hem zag, klaarde ze helemaal op en aaide hem. Bij het vragen om de rekening nam ze Fluffy mee en liet hem de rekening brengen. Wat een mascotte op formaat al niet teweeg kan brengen. 's Avonds verlenen we asiel aan eetclublid Brigitte. Hoeft ze een keer niet het vreselijke gesnurk van haar kamergenote aan te horen.

Vandaag vliegen naar Buenos Aires. Morgen aldaar een vrije laatste dag. Zaterdag weer terug en aankomst in Nederland op zondag (alwaar het schijnt te sneeuwen en het koud is. Jeetje...) Tenminste als BA vliegt. Want we horen dat BA zou staken van 22-12 t/m 1-1. Als dat waar is hoeven we ons geen zorgen te maken. Tenminste als ze niet eerder gaan staken ....

Veiligheid op binnenlandse vluchten is een relatief begrip. Zo staat gedurende het merendeel van de 5 uur durende vlucht van Ushuaia naar Buenos Aires -met tussenlanding in El Calafate- de deur van de cockpit wagenwijd open. Wel interessant omdat we vooraan in het vliegtuig zitten.

De korte rit van vliegveld naar hotel voert ons langs een armenwijk die aan de snelweg ligt. Dat ziet er niet vrolijk uit. We zitten weer in hetzelfde hotel als bij aanvang van de reis. Lekker centraal gelegen op Avenue de Mayo en enkele meters verwijderd van de 8-baans verkeersader Avenue 9 de Julio. Een straat die je in normale wandelpas bij groen licht vrijwel onmogelijk in ''n keer kunt oversteken. En bij een rood voetgangerslicht moet je hier echt niet oversteken. Of je moet ervaring hebben zoals de Argentijnen die weten wanneer ze zich als lemmingen in het verkeer kunnen storten.

Om 20.00 uur vertrekt de bende van vijf voor wat flaneren op de Florida. En dat is prima te doen bij een ruime 25 graden. Wel is het nu al haast donker. Dat is even wennen na Ushuaia, waar het tot 22.30 uur nog behoorlijk licht was. Helaas biedt Florida niet waar we op hoopten -eetgelegenheden- maar enkel winkels. Een zijstraat brengt uitkomst. Daar vinden we een 'vrolijke' Thai. Diegene die ons bedient is niet al te vrolijk, maar een chagrijnige pot. Wellicht bevalt het haar niet dat we nog geen eten willen bestellen, maar ons eerst willen volladen met cocktails en tapas. Daarna bestellen we eten. Het smaakt. En het is gezellig. Zeker als we van ''n van de gepensioneerde dames horen dat ze Erik lief vind en mij een mooie jongen. Wij vinden het ook geweldig met deze eetclub. Ook hier verdwijnt het serveersterchagrijn als Fluffy zich laat zien. Evenwel niet eerder nadat een andere -wel enthousiaste- collega hem heeft ontdekt en de anderen op hem wijst. Om 23.30 uur is het bij 24 graden aangenaam teruglopen naar ons hotel. Ondertussen zie we de 'afvalscheiders' -karton, plastic etc- op straat aan het werk. Deze halen diverse materialen uit het afval en verkopen dit weer. En gelukkig overleven Sies en Kitty hun lemmingact in het verkeer.